Gij zult daarvan niet rauw eten, ook geenszins in water gezoden; maar aan het vuur gebraden, zijn hoofd met zijn schenkelen en ingewanden. Gij zult daarvan ook niet laten overblijven tot den morgen; maar hetgeen daarvan overblijft tot den morgen, zult gij met vuur verbranden [Ex. 12:9-10]

DJK commentaar: Enige tijd geleden zat ik eens in Sliedrecht op een gezelschap waar een jonge vrouw haar weg vertelde, van hoe ze in haar ongeluk kwam te lopen, kwam te wenen over haar bedreven zonden, en hoe ze de goedertierenheden des Heeren in haar leven had ervaren, maar ook hoe zij uiteindelijk op het borgwerk van Christus Jezus werd gewezen waardoor zij moest zalig worden, wilde het wel zijn voor de eeuwigheid. Toen ze was uitverteld vroeg ik haar of ik een vraag mocht stellen. Niet om met haar te willen twisten, God beware mij ervoor een ergernis te zijn voor de kleinen die in Hem geloven. Maar toch merkten sommigen van onze vaderen zeer wijselijk op: weten om te weten is ijdele eer, en weten om van anderen gekend te zijn is huichelarij en veinzerij, maar overdenken hetgeen we mogen weten vanuit een waar geschonken geloof is een evangelische plicht. Gods kinderen hebben tot hun geestelijk nut en welzijn de dure plicht om vanuit 2Petr.1:5-11 hun roeping en verkiezing vast te maken, hetgeen helaas niet allen hebben gedaan anders zou de apostel hen hiertoe niet hebben aangespoord. Hierbij voegen de Bijbelvertalers opmerkelijk bij: vastmaken van uw roeping en verkiezing niet (meer) ten opzichte van God, maar ten aanzien van uzelf, opdat u ook verstandelijk een vastere verzekering en diepere vertroosting mag verkrijgen inzake uw genadig geschonken aandeel in Christus Jezus. Hierom spoort de apostel de verloste vroegchristelijke Kerk op aarde aan: …daarom broeders, benaarstig uzelf om uw roeping en verkiezing vast te maken. Aan diegenen die dit ondanks vele hoogtes van vertroostingen en dieptes van aanvechtingen hebben mogen doen, waardoor ze niet alleen de verzekering in hun harten maar ook de zogenoemde volle verzekerdheid des verstands mochten verkrijgen, opdat ze ook op een zakelijke wijze kunnen verklaren hetgeen ze voorheen door een waar geschonken geloof mochten geloven, kan het soms best lijden wanneer hen in liefde enkele kernachtige vragen worden gesteld. In dit geval op een gezelschap tot nut, vertroosting en nader onderwijs voor andere aangevochten verloste zielen die in raadselen lopen inzake hun verlossing. Toen ik dus die jonge vrouw de vraag wilde stellen: wanneer u uw weg overdenkt en op een Bijbelse wijze spiegelt aan de gelijkenis van de koopman van schone paarlen, heb ik duidelijk gehoord hoedanig u paarlen van Gods goedertierenheden die tot bekering leiden begon te verzamelen, ik heb ook gehoord hoe uw weg werd geleidt waardoor u die ene Parel van grote waarde mocht vinden. Maar wat ik in uw verhaal heb gemist is, hoe u bent heen gegaan om alles weg te doen en te verkopen, om die ene Parel van grote waarde op de markt van Gods vrije genade om niet te kunnen kopen en te mogen mijnen. Ik stelde haar gerust en vertelde haar dat ikzelf aanvankelijk ook niet altijd de woorden van de zaken had om mezelf helder en duidelijk te kunnen verklaren, totdat ik door een weg van schade en schande mijn roeping en verkiezing mocht vastmaken waarbij God de zaak van mijn verlossing tot mijn vertroosting en nadere onderwijzing meermaals zeer helder kwam te bevestigen. Wanneer er een hemel was voor mooipraters of napraters, was de hemel spoedig te klein en kwam ze woningen te kort. Ik wilde haar geen pijn doen, maar vroeg haar of ze kon aanvoelen en begrijpen hetgeen ik haar wilde vragen en bedoelde te zeggen. Duizend christenen en duizend verschillende wegen die leiden tot de weg van kruisdood en opstanding. En dan met name in die wonderlijke zaak van afsnijding en inlijving herkennen ze elkaar, ondanks dat trap en mate kan verschillen, en ook de teksten waarmee God hen verlost kunnen verschillen, is er een geestelijke herkenning wanneer het oude voorbij is gegaan, en in Hem alles nieuw is geworden. Dan wenst een moeder die haar kind door middel van barensweeën heeft gebaard niet meer te spreken van de tranen en krampen, over de pijnen en benauwdheden, wanneer haar kindje op haar borsten is gelegd en zij zichzelf kwijt raakt in blijdschap en vreugde. Een vrouwelijke verloskundige die zelf nooit een kind heeft gebaard kan dit alles aanzien en er over spreken, maar niet vanuit de wonderlijke doorleving uit spreken. Maar helaas werd het stil en werd ze verdrietig toen ze hierop geen antwoord wist, waarna ik de slag op de terugweg spoedig naar binnen kreeg over dat ik een kleingelovige tot ergernis geweest kon zijn. Een vriend en broeder die meereed stelde mij gerust, met de opmerking dat ik haar een eerlijke vraag had gesteld. Ik heb daarna nog weleens voor die jonge vrouw mogen bidden opdat ze verder geleidt mocht worden of nader licht inzake haar verlossing mocht verkrijgen. Ons past het oordeel namelijk niet, wij zien aan en horen wat voor oor en ogen is, maar God ziet het hart aan en proeft de nieren. Het betreft hier immers een zaak van heilige scheikunde. 

Aan dit voorval destijds in Sliedrecht moest ik denken terwijl ik het verhaal van Marije en Carmijn via de stichting Heart Cry zat aan te horen. Met name het wonderlijke verhaal van Marije met haar toekomstige vriendinnen die voor haar kregen te bidden, was zeer bijzonder, bijna betoverend, om te horen, mede ook omdat ze haar prachtige verhaal als een ervaren salesmanager op een zeer schone wijze kon vertellen en verkopen. Maar ook in hun verhalen miste ik het element van het heengaan om alles weg te doen en te verkopen, om die ene Parel van grote waarde te kunnen kopen en mijnen. Die in de nood uw Redder is geweest….dat hoor je helaas niet. Ook geen moment van een ondraaglijke last van omkomen en verdrinken in de vele bedreven zonden onder de toorn van God, niets meer hebbend tot betaling van de gemaakte schuld, en toch te moeten betalen. Is God dan onbarmhartig dat hij van ons vraagt, hetgeen wij niet (meer) kunnen voldoen? Neen, want God ziet de mens aan zoals Hij hem volmaakt in Adam heeft geschapen, in ware wijsheid, rechtvaardigheid en heiligheid. Mede omdat deze zaken niet meer zuiver geleerd, uitgelegd en gepreekt worden, hoor je hier helaas steeds minder van. En mede hierom zijn er ook steeds meer verloste waangelovigen die het vlees van het Meerdere geslachte Paaslam, de beloofde Messias der Schriften, tegen Gods nadrukkelijk bevel rauw hebben gegeten. Het vlees dat hen middels een bedrieglijke prediking rauw werd aangereikt, is niet door het vuur van Gods heilige recht geroosterd, en werd hierom rauw gegeten. En zoals het dit rauwe vlees hen werd aangereikt, alzo vertellen ze ook hun verhalen waardoor vele jongeren worden misleid voor de eeuwigheid. Denk in deze bijvoorbeeld ook aan de bedrieglijke voorganger Gert Van der Brink, wiens lezing en doctrines over het evangelie zonder kleine lettertjes via youtube wel meer dan 80.000 keer is beluisterd, erkend van zichzelf dat hij deze door hem genoemde traumatische ervaring van verlorenheid en behoudenis door een weg van recht en gerechtigheid ook niet kent, en hierom zelf een weg tot zaligheid heeft uitgedacht. Lees dan hier de bekeringsweg van John Warburton eens, en laat u niet bedriegen voor de eeuwigheid. Door het verzwijgen of moedwillig niet noemen van deze zaken horen we heden ten dagen schier bijna geen heldere bekeringen meer, alleen nog maar waangeloof of tijdgeloof, en worden Gods kinderen die deze zaak van geestelijke afsnijding en inlijving uit genade om niet wel mogen kennen, en door hun geschonken geloof het geroosterde vlees van het Meerdere Paaslam wel met een saus van bittere tranen en ongezuurde broden mochten eten tot geloofsvereniging en hun eeuwige verlossing, hier wezenlijk verdacht gemaakt en het kruisoffer van Christus Jezus waarin zij naar Rom.6:3-7 geestelijk gedoopt werden, verduisterd en stinkende gemaakt. De valse blijdschap en vrede van voornoemde waangelovigen is hierom geen ware blijdschap en geen uitzinnige vreugde die opkomt vanuit de aanbidding tot God en in hun harten overblijft vanwege de verbrijzelende liefde Gods in Christus Jezus dewelke een vrederijk in de verloste ziel nalaat waarvan hij/zij denkt dat die nooit meer voorbij zal gaan. Waangeloof krult om Christus Jezus heen gelijk een hederaplant die opklimt langs een boom, maar is nooit verenigd met de Boom waarop zij hangt. Lees hier Ralph Erskine over het onderscheid tussen waar geloof en schijngeloof, en overdenk deze zaken met alle ernst. Ik schrijf dit werkelijk waar niet uit afgunst omdat deze jonge vrouwen niet middels ons kerkverbandje of niet via de prediking van onze dominee tot verandering of bekering kwamen. Nee, henen uit met deze ziekelijke kerkistische flauwekul! Degenen die mij wat beter kennen weten hoeveel waarde ik aan kerkverbandjes hecht, en ook hoe weinig ik daarover spreek of schrijf. Al de kerken die wij mensen hebben gebouwd zijn slechts een beschutting tegen regen, kou en wind. Het gaat mij slechts om het geestelijk verkoren Israël, dat is de verkoren Kerk van Jezus Christus, getrokken uit alle tongen, talen en natiën. Hoe denkt u dat een waarlijk bekeerde Chinees of Eskimo zijn bekering aan u zou vertellen? De Chinees verteld het als een Chinees, en de Eskimo als een Eskimo, vanuit hun eigen cultuur zoals de verworven Geest van Christus Jezus hen van hun dierbare Zaligmaker geeft te getuigen en uit te spreken. Doch geheel niet anders dan alle anderen van Gods kinderen, ze zullen met hun eigen woorden spreken van hun onhoudbare ellende, en over hoe God hen in Christus Jezus door de Heilige Geest daarvan en daaruit genadig wilde verlossen, en hoe er toen een aanbidding en dankbaarheid in de ziel tot God overbleef. Het gaat mij niet om zwaarheid, maar om waarheid. Het gaat om uw ziel voor de eeuwigheid!! Laat u daarom geen valse imitatieparels verkopen, want bedenk toch dat de echte parels van grote waarde alleen in de diepten der zeeën worden gevonden. Lees en overdenk derhalve dan ook de godzalige werken van Theodorus Van der Groe, en smeek of God u wilt bekeren en onderwijzen in de leer die naar de godzaligheid is. Houdt u zich bij deze separerende theologie van onze oudvaders, en verwerp de nieuwvaders, want satan gaat ook op voernoemde wijze rond als een vertoornde briesende leeuw, zoekende wie hij kan verslinden en in zijn eeuwige val op een verwoestende wijze met zich mee kan meetrekken. 

Het schadelijk misbruik van algemene overtuigingen    

H.C. zondag 4 nader belicht vanuit het gebed van de tollenaar

Van de valse rechtvaardigmaking der tijd- en waangelovigen

Tien valse schijnbekeringen in het christendom  

Over het heilig gericht des hemels in de vierschaar der consciëntie   

Hoe de geveinsden Zijn algemene gaven ook deelachtig worden     

De rechtvaardiging door het geloof – Th. Van der Groe

Beschrijving van het oprecht en zielzaligend geloof     

Over HC zondag 7 :  Het wezen des geloofs   &   klik hier

Ik herinner mij eveneens een gesprek met een bekeerling van destijds kandidaat Ruben Jansen in Canada. Een vriendelijke jongeman van ongeveer 25 jaar oud, uit een prachtig gezin van ouders die in de jaren tachtig naar Canada waren geëmigreerd. Ik heb nooit eerder iemand zoveel en zo groot van de Heere Jezus Christus horen spreken, als deze jongeling waarmee ik goed contact had. Hij was een marktkoopman met een vrijmoedige geest, en vroeg mij na enkele dagen in een open gesprek tijdens de koffie of ik iets over m’n geestelijke leven wilde vertellen. Ik vertelde hem kortelings hoe ik op m’n 22^e levensjaar de schuld thuis kreeg en ongelukkig was geworden en een ander geluk begon te zoeken. Een leven van wenen over mijn zonden en verbeteringen vanuit een verbroken werkverbond brak aan, die me overigens nergens brachten. Na tien jaren van deugden en plichten begonnen mijn tranen op te drogen met deze woorden: want, de beloften Gods zijn slechts ja en amen in Christus Jezus….dit deed mij innerlijk verschrikken, want ik kende Hem niet. Toch hadden vele valse bakers mij verteld dat ik alrede was levend gemaakt, want een dood mens zou nooit zoveel geweend hebben over zijn bedreven zonden. Maar ik moest dus met mijn heimelijke bekering nog overboord, het gevoelde alsof ik mezelf voor lange tijd had bedrogen en viel daarmee als een onbekeerde voor God op mijn knieën Hem smekende om een waarachtige bekering en vergeving van zonden. Waarop God mij in deze houdbare nood een dierbare heenwijzing gaf, in en door Wie het misschien nog zou kunnen. Want, de Zoon des mensen is gekomen om te zoeken en zaligen dat verloren was… De emoties die dit met zich meebracht laat ik hier maar even achterwege, maar vanaf die tijd begon ik de zaligheid buiten mezelf te zoeken, in een Ander. Later scheen me dit toe als de instelling van het pascha, waarbij het volk Israël in Exodus 12 een heenwijzing kreeg naar het tussen tredende paaslam dat geslacht moest worden en het bloed dat aan de deurposten gestreken moest worden, wilde het verderf aan hen voorbij gaan. Egypteland had met zijn gruwelijke kindermoord vele jongetjes in de Nijl verdronken, en daarmee een aanslag gepleegd op het beloofde Vrouwenzaad dat het volk Israël in haar schoot droeg. Het was derhalve een aanslag op de Eerstgeborene des Vaders die in de volheid des tijds geboren zou worden, om te lijden en te sterven voor verloren zondaren. Hierom moesten de eerstgeborenen in Egypteland sterven. Bij de instelling van het pascha wees God Zijn volk op het paaslam dat in hun plaats zou tussen treden, het bloed moest worden gestreken een de deurposten en zijn vlees geroosterd door vuur met bittere saus en ongezuurde broden gegeten worden in de nacht dat God het dodelijke verderf over gans Egypteland zou brengen. Dit vlees mocht op Gods nadrukkelijk bevel niet rauw gegeten worden, en geen onbesnedene mocht eten van het vlees van het paaslam!

Hoevelen in onze dagen hebben het vlees van het Meerdere geslachte Paaslam heimelijk niet rauw gegeten? De besnijdenis van het vlees dat in der eeuwigheid geen vrucht meer zou voort brengen, ging vooraf aan Israëls verlossing door bloed en water. Want, de zonen der dienstbaren zouden immers geenszins het land Kanaän beërven met de zonen die uit de vrije Sara geboren waren. Goed, ik vertelde hem dit even terzijde tot onderwijzing van hoedanig God Zijn volk op geestelijke wijze verlost uit het diensthuis der zonden. Toen ik hem over de toepassing hiervan uit mijn leven begon te vertellen, hoedanig God mij op m’n 37^e levensjaar in Zijn hemels gericht bracht om met mij door de toepassing van het volbrachte werk van Zijn dierbare Zoon tot verzoening te komen, had ik niets meer dan zonden en restte mij niets anders dan een hemelhoge schuld waarvoor ik geen enkele betaling of enige gerechtigheid meer voor kon aanbrengen. Ik lag daar toen voor God als een onheilige en onrechtvaardige in mezelf, daarbij werd ik ook nog doodschuldig gesteld vanwege mijn vervloekte ongeloof waarmee ik het gepredikte en voorgestelde vergoten Bloed van de Heere Jezus Christus had vertreden. Want, die Geest zal de wereld overtuigen van zonden dat ze in Mij niet geloofd hebben….moest ik toen inleven, hoewel ik dit toen nog niet zo zakelijk kon verklaren als nu. Ik was helwaardig en geheel rechteloos, en kon als een onheilig zondig monster in der eeuwigheid nooit bij een heilig goeddoend God in de hemel wonen. Onder de vele tranen die ik daarover heb geweend en het hartverscheurende berouw over mijn bedreven zonden, moest ik mijn vonnis mijnen, God zou mij geen kwaad doen wanneer Hij mij voorbij zou gaan en mij voor eeuwig zou vergeten. Maar, toen die zeer lieflijke tussentreding waaronder ik nog meer tranen van berouw heb geweend, welzalig is de mens wien het mag gebeuren, dat God naar recht hem niet wil schuldig keuren. God had Zijn eigen Zoon Die in Mijn plaats ging staan doodschuldig gekeurd. Hier braken de banden en middels deze woorden openbaarde God Zijn dierbare Zoon in mijn verloren hart. Wat een gepast Evangelie volgde er toen ik de dominee hoorde zeggen: Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven….neemt, eet, dit is Mijn lichaam dat voor u is verbroken…toen ben ik bijna gestorven vanwege deze ingestorte vergevende liefde die Gods Geest uit Christus nam en het mijn verloren ziel verkondigde tot zaligheid, redding, verlossing, blijdschap en vrede. Een vrede en blijdschap waarvan ik dacht dat ze nooit meer voorbij zou gaan. Toen ik hierover was uitverteld zag ik het gezicht van deze jongeman lijkwit vertrekken. Hij stond op en liep weg met een bezorgd gezicht en angstige ogen. Ik zei hem dat ik hem dit niet had verteld om hem bevreesd te maken, en zei hem tevens dat ik hem hiermee ook niet op de meetlat van mijn eigen bekering wenste te leggen. God beware mij hiervoor! Op zijn eigen verzoek wilde ik hem alleen iets kortelings vertellen over de genade Gods in Christus Jezus, verheerlijkt in mijn leven. Maar ik kon hem niet meer gerust stellen. Hij kon zichzelf ook niet meer vertroosten met de predicaties van Jansen en de vele woorden die hij voorheen over de heerlijkheid van de Heere Jezus Christus had verteld. Want, als dit waar was, stond hij er nog buiten….was zijn inleving na het aanhoren waarover ik hem vertelde. Want, de Heere Jezus Christus is niet alleen een Middelaar van verwerving (waar deze jongeman ten diepste wel verliefd op was geworden), maar ook van toepassing…en dit scheen nog hij te missen. Nadat Jansen zich over hem had ontfermt en hem enigszins gerust had gesteld, kalmeerde hij en kwam hij tot rust.

Later ontmoette ik deze vriendelijke jongeman nogmaals in Nederland toen hij mijn zoon, waarmee hij bevriend was geraakt, bij ons thuis opzocht. Ik wist niet dat hij langs kwam en had mezelf geheel niet voorbereid op een geestelijk gesprek. Maar we kregen wederom een geestelijk gesprek over het goeie en enige nodige voor tijd en eeuwigheid, waarbij ik hem onderwees vanuit Rom.6:3-7, en hem benadrukte op de toepassing van het verworven Heil in en door Christus Jezus en Dien gekruist. Ik vroeg hem na een lang en uitgebreid geestelijk gesprek uiteindelijk hoelang hij de vergevende liefde Gods in Christus Jezus dan in zijn geredde ziel had ervaren. Waarop hij me eerlijk antwoordde: slechts enkele minuten. Waarop ik schrok en hem ernstig begon te waarschuwen en te vermanen, en hem vertelde over wat onze Dordtse vaderen hierover hebben geschreven: de kracht waarmee God een zondaar herschept, is groter dan de kracht waarmee Hij hemel en aarde uit niets heeft geschapen. Ikzelf heb een week in deze liefde gelopen, boven het stof, bedorven en onvatbaar voor de wereld en al haar begeerlijkheden, maar ken vrienden die hier maanden in hebben mogen wandelen. Ook hierin is God geheel vrij hoor. En wederom vertrok hij die avond lijkbleek van bezorgdheid naar het logeeradres waar hij in Nederland verbleef. De volgende morgen belde hij me uit beleefdheid over dat hij me dankbaar was dat ik hem eerlijk in liefde had gewaarschuwd, maar wederom toch weer enige rust had gevonden nadat meerdere van zijn broederen hem (op valse gronden) gerust hadden gesteld, en dat hij het voor wat betreft ons eventuele verdere contact hier bij wilde laten.

Maar dit was beslist niet het enige slachtoffer dat ze gemaakt hadden met hun prediking van valse rust en waangeloof. Ik zou u hierover nog veel meer kunnen vertellen. Wist u dat iemand een zuivere uitwendige doopbediening kan praktiseren, van ondergaan en opkomen uit het doopwater, terwijl men in de prediking de geestelijke ondergang in het doopwater verzwijgt? Ontzaglijk, maar toch echt waar! Later hoorde ik nog van een echtpaar uit diezelfde groep waarvan de vrouw op goede vrijdag, en haar man drie dagen daarna op paasmorgen was toegebracht. Het ging ook zo geregisseerd en werd allemaal zo wonderlijk bestuurd in hun leven. En ook zij spraken niet over een ondraaglijke last van zonden etc. Omdat ze familie hadden die bij dominee Kort kerkten, gaven ze hen een schot voor de boeg door te zeggen dat ze bevreesd waren door hun eigen familie niet overgenomen te worden wanneer het genadewonder in hun leven eenmaal zou geschieden, God hen zou toebrengen, en zij zich daarop zouden laten dopen. Wonderlijk schone woorden hadden ze tot zich gekregen, ze moesten niet langer treuren want het was immers ook voor hen etc, alleen hoorde je niets over een diepe verlorenheid, over een onbetaalbare schuld, noch over een geestelijke afsnijding ten dode. Het was allemaal zo prachtig mooi geregisseerd, joh! Waar andere kinderen Gods in hun verlorenheid lopen en de nood steeds hoger werd, bevreesd waren ter helle te varen, waren zij er vast van verzekerd dat het allemaal wel goed zou komen, en maakten zij zich alleen ernstige zorgen of ze wel of niet door hun familie overgenomen zouden worden wanneer God hen straks op wonderlijke wijze tot Hem zou bekeren middels schone woorden van genade, heil, blijdschap en vrede. Ja lezer, wat een geredeneer, maar wat blijft er dan nog over van het genadewonder? Maar dit heeft werkelijk niets met een waar geschonken geloof in Jezus Christus te maken. Zie hier ook weer een voorbeeld van het rauw eten van het vlees van het geslachte Meerdere Paaslam.

Hoeveel waangelovigen hebben de duivelen op dergelijke wijze niet bedrogen, het vlees van het Meerdere geslachte Paaslam rauw laten eten, met zulk een valse rust en vrede voor eeuwig naar de hel gesleept? Probeer hierom altijd te beluisteren of het in en door een weg van Gods heilige recht is geschiedt, in en door een weg van een geestelijke schuldig stelling ten dode, waarna een vrijmaking ten leve volgde. Dat niet elk kind van God zich vrijuit of op een zakelijke wijze durft uitspreken of kan verklaren is een geheel andere zaak. Maar het is dus deze schuldig stelling ten dode waarbij God de Heilige Geest het hart van een verkoren zondaar doet scheuren en begint te voeren met smeking en geween om Gods genade en Zijn verlossing. Dit wist dominee C.H. Spurgeon in deze preek bijvoorbeeld ook wel, het is alleen jammer dat hij het middels deze preek in zijn voorrede achterwege laat. Het gaat dus in eerste instantie niet hoeveel berouw u en ik van node hebben om tot Christus te kunnen gaan. Nee, het berouw en voornoemde hartscheuring wordt ervaren tijdens geestelijke barensweeën. Hoeveel pijn, angst en verdriet moet een aanstaande moeder ervaren om haar kindje te baren? Laten we dit aan Gods vrijmacht overlaten. Echter dit kunnen we wel stellen: naar de mate van afsnijding geschiedt ook de inlijving door het geschonken geloof ten leve, hoe dieper de weg van dodende afsnijding, hoe groter het geloof ten leve waarmee God verlost en vrijmaakt en met Christus Jezus verenigd. Wij hebben vijf kinderen uit Gods hand mogen ontvangen, de geboorte van ons laatste kind duurde het langst en ging gepaard met de meeste smart en pijnen. We zijn vijfmaal verblijd geweest, maar bij ons laatste kind was mijn lieve vrouw uitzinnig van blijdschap en vreugde toen het kindje op haar borsten werd neergelegd. Vierentwintig uren duurde het voordat ons laatste kindje uiteindelijk werd geboren, maar in ene stonde was ze al haar geleden smarten vergeten en wilde daar niet meer over spreken vanwege de blijdschap over de geboorte van ons kindje die we van God hadden ontvangen. Haar verlossing en blijdschap lag verklaard in de geboorte van haar kindje. Vraag eens aan een verloste zondaar, aan een echt kind van God die hier in geestelijk opzicht geen vreemdeling van is, hoeveel en hoelang hij of zij nog over zijn berouw, over zijn verdriet en zijn geweende tranen wenst te spreken?

Ik heb weleens gelezen over een publieke vrouw in Engeland die zich had blind geweend over haar bedreven zonden, en ik ken een man die zich de stuiptrekkingen op zijn oogleden had geweend. Het ging er niet buitenom, maar Gods kinderen kunnen er niet in roemen. Juist voor diegenen die maar blijven spreken over barensweeën terwijl ze nooit een kind hebben gebaard, moet je bevreesd van worden en wegvluchten. Dit zijn verloskundigen die anderen de les lezen en Gods kinderen bij tijden benauwen, maar zelf nergens van weten. Jezus niet mijn eigen kracht, niet het werk door mij volbracht, niet het offer dat ik breng, niet de tranen die ik pleng, schoon ik ganse nachten ween, kunnen redden Gij alleen! Hoeveel berouw u van node heeft, is in dit opzicht geen reële vraag meer. U moet zich afvragen, hoe en door Wie kan ik met God in een verzoende betrekking komen? De rest moet u aan Gods’ vrijmacht overlaten. Een melkbus geloof is vol, maar een vingerhoedje geloof kan ook vol zijn, en is bij God van evenveel en even grote waarde. De groten zijn er voor de kleinen, en de sterken voor de zwakken. Ten laatste nog dit, over het verschil tussen een wettisch berouw en evangelisch berouw. Een wettisch berouw beweent de bedreven zonden onder tranen vanuit een verbroken werkverbond en belooft nog beterschap door verbeteringen om geschikt te worden voor Gods genade, waar echter niets van terecht komt. Evangelisch berouw is een vloekdood gestorven, heeft niets meer, is niets meer, kan niets meer, is verdronken en omgekomen onder een hemelhoge schuld, schreeuwende om Gods genade, kan en wil alleen nog maar instemmen en roemen in het volbrachte kruisoffer van Christus, en beweent zijn vergeven zonden onder liefdestranen aan de doorboorde voeten van de Heere Jezus, waarbij het wonder van aanbidding tot God in de verloste ziel overblijft. Dit deed IK voor u, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven….en dat voor mij, voor zulk een snode zondaar als ik ben……die in de nood uw Redder is geweest….ik was uitgeteerd, maar Hij zag op mij neder….is de geestelijke bevinding van een verloste zondaar. Van de Vader geliefd en getrokken tot de gemeenschap van Zijn eniggeboren lieve Zoon, toegepast door de Heilige Geest. Soli Deo Gloria