Als euthanasie voor kinderen is verboden, dan liever eigen kind uithongeren
=============================================================
DJK : Kan ook een vrouw haar zuigeling vergeten, dat zij zich niet ontferme over den zoon haars buiks? Ofschoon deze vergate, zo zal Ik toch u niet vergeten, (Jes. 49:15). Ik schrok me wild toen ik dit tijdens het nieuws lezen tegen kwam. Het geeft aan hoe versataniseerd onze samenleving in zijn goddeloos redeneren is geworden. Wie God verlaat, heeft smart op smart te vrezen. Ons vaderland en wij Nederlanders hebben derhalve smart op smart te vrezen, lezer. Ik kan me nog een nieuwsbericht van enkele jaren geleden herinneren over een moeder die haar eigen kinderen had omgebracht omdat ze het volgens eigen zeggen niet meer aankon, die het verwijt van een rechter kreeg dat ze deze schandelijke daad had kunnen verhoeden door haar kinderen tijdens haar zwangerschap op legale wijze te laten aborteren! Plat gezegd en kort samengevat, was het volgens deze rechter dus volkomen legaal en minder erg geweest als zij haar ongeboren kinderen in haar eigen moederschoot in stukken had laten snijden. Dit was de duivelse raadgeving van wijze geleerde mannen uit onze samenleving die anderen op grond van de Nederlandse grondwet moeten oordelen. Terwijl ik dit schreef moest ik denken aan een documentaire over olifanten, waarin een moederolifant niet kon weglopen van haar stervende jong die vanwege ziekte of dorst niet meer verder kon. De hele familiegroep olifanten deed er alles aan om dat zieke verzwakte stervende kalf op de been te houden. Wat een liefde is er zelfs nog onder deze dieren! Ja lezer, we zijn vanwege onze eigenliefde nog lager weggezakt dan de dieren die hun moederhart nog op de juiste plek hebben zitten. Hetzelfde geldt de lafhartige vaders uit Afrika die eigen vrouw en kinderen achter lieten om voor zichzelf een beter bestaan in Europa te zoeken. Vervolgens probeert men de veroordelende stem van God in hun geweten weg te redeneren door zich publiek af te vragen wat de zin van het leven van hun zieke kind nog heeft, en begrip op te roepen dat wanneer euthanasie dan verboden is het wellicht beter is je eigen kind van de honger te laten sterven. Uit eigenliefde je eigen kind geen eten meer geven, dan zijn wij en het kind beiden uiteindelijk beter af. Soms kan het wel twee weken duren voordat zo’n kind z’n laatste levensadem uitblaast! Geen eten en geen drinken meer, alleen de lippen nog bevochtigen. Een moeder met een zwaar gehandicapte zoon van inmiddels 17 jaar vond dit een stap te ver, ze werd nog door de stem in haar geweten weerhouden. Evenwel spreekt ze toch haar bewondering uit voor de ouders die wel het lef hadden om hun eigen kind te laten verhongeren tot de dood erop volgt. Werkelijk ongehoord en de dwaasheid gekroond! Het uitnemende van het leven is voor deze mensen geen moeite en verdriet meer, Psalm 90:10. Een koe kent zijn boer en bezitter en een ezel weet zelfs nog van wie hij z’n vreten krijgt, maar deze mensen merken niet meer op omdat ze voor hun eigen waarneming hun eigen baas zijn geworden. Ze maken derhalve zelf de zin van het leven wel uit. Och wat erg toch, als dit je zulke ouders zal hebben. Ik heb boeken gelezen over de hongerwinter in de tweede wereldoorlog waarin ouders het brood uit hun eigen mond spaarden om hun kinderen te kunnen voeden. Dit is nog een teken van Gods algemene genade, dat er nog onderlinge liefde is tot elkaar. Maar deze ouders denken daar anders over, en doctoren die op medisch vlak niets meer voor hen kunnen betekenen stemmen stilzwijgend toe. Toch komt er een dag dat ook deze ouders en onze rechters rekenschap voor een alwetend heilig God in de hemel moeten afleggen. Dan zal er een ontzaglijke benauwdheid over hun geweten komen vanwege het vergoten bloed van de kinderen die ze van hun hemelse Schepper ontvingen dat om wraak schreeuwt, en zullen zij tot de heuvelen roepen valt op ons, en bergen bedek ons van het vertoornde aangezicht van hun hemelse Rechter. Kan ook een vrouw haar zuigeling vergeten, dat zij zich niet ontferme over den zoon haars buiks? Ofschoon deze vergate, zo zal Ik toch u niet vergeten, (Jes. 49:15). Den Heere gebruikt hier een beeld uit de natuur, van de liefde van een moeder tot haar zuigeling. Een diepere en innigere band bestaat er niet, zou je zeggen! Hiermee spreekt God Zijn liefde en eeuwige trouw uit tot Zijn volk die Hem in Christus hebben lief gekregen. Maar dan zegt den Heere er dit nog bij, ofschoon een moeder haar zuigeling wel zou vergeten, zo zal Ik toch u niet vergeten.