Commentaar DJK op reactie ds. J.M.D. De Heer over boek ds. Kort: viewtopic.php?p=2441#p2441DJK : Lectori salutum, wat mij ten eerste stoort is de aanhef boven zijn reactie “Comrie onder vuur”, terwijl dominee Kort geen strijd heeft tegen vlees en bloed. Dominee Kort heeft zich dus niet gericht op de persoon van Comrie, maar zeer terecht zijn on-Bijbelse leerstellingen en filosofieën tegen het licht van Gods Woord gehouden. Daarnaast vind ik het veelzeggend dat dominee Moerkerken of dominee Van Aalst die, als leraren aan de Boezemsingel te Rotterdam en als voormannen van de Ger. Gem, in het handhaven en verdedigen van deze on-Bijbelse leerstellingen toch het meest schuldig staan, in dit dispuut niet het voortouw genomen hebben. Dit geeft iets te zeggen van de 'moed' en 'heldhaftigheid' van de voormannen die toch de kar van de Ger. Gemeenten trekken. Ze laten liever één van hun leerlingen de hete kastanjes uit het vuur halen. Maar misschien komen zij later ook nog aan bod. Het is bij de Ger. Gemeenten Comrie voor en Comrie na, en werkelijk alles Comrie wat de klok slaat. Toen Melanchton op de rijksdag te Augsburg zijn hervormde confessie, die hij met Luther had samengesteld, had verklaard en verdedigd…vroeg Karel V tenslotte aan de roomse geestelijken of ze deze gereformeerde leer konden weerleggen. Nee, zeiden de roomse geestelijken…niet vanuit het Woord maar wel vanuit de geschriften van sommige vaderen. Goed zei Karel V, dan staan zij in de Waarheid van Gods Woord ....en u erbuiten.
Zo ook bij met de geestelijken van de Gereformeerde Gemeenten, die zich derhalve wezenlijk niet meer GEREFORMEERD mogen noemen, en nu ook met een mond vol tanden staan tegenover de hervormde confessie in het boek van dominee Kort. Nee, dit is niet te weerleggen vanuit het Woord….maar wel vanuit Alexander Comrie. U ziet wel dat de geschiedenis zich telkens blijft herhalen. En wie was die wijze man die eens opmerkte over dat wie zijn geschiedenis niet kent...gedoemd is ze te herhalen? Ja lezer het is echt waar, we zijn weer terug bij ROME. We zijn weer terug bij af! Wij hebben het zuivere licht der reformatie langzaam maar zeker ingeruild voor een halve waarheid met een schijn van godzaligheid. Nu zijn we geslagen met dezelfde stok waarmee wij God in Zijn heilig Aangezicht geslagen hebben. Wie zou niet wenen? Toen Rome Luther niet meer aankon begonnen ze met hem te redetwisten door te zeggen: “Luther, het gaat ons uiteindelijk alleen om het woordje SOLA wat u zo vaak in uw geschriften noemt. Als u dit ene woordje schrapt dan kunt u wat ons betreft gewoon blijven.” Zo ook wezenlijk met de leer van de Ger. Gemeenten (in Ned.) Waar Luther zegt SOLA FIDE, daar zegt dominee Moerkerken….maar ook de geplante bloembol van het geloof die vooraf gaat en gescheiden is van het metterdaad geloven in Jezus Christus. Waar Luther zegt SOLA GRATIA in en door Christus, daar zegt ds. J.M.D. De Heer…maar deze genade is alrede geplant onder de heerschappij der wet alwaar het geweten van een zondaar begint te ontwaken. Waar Luther zegt ALLEEN HET WERK VAN CHRISTUS, daar zegt een getrouw leerling van ds. G.H. Kersten….maar ook het werk van een ontwaakte zondaar die zijn bestaan aanvankelijk voor God begint op te knappen met tranen, gebeden, kerkgang en verbeteringen…etc, vanuit een verbroken werkverbond. Waar Luther zegt dat het Evangelie geen kracht doen kan waar de overtuigingen en vloek der wet nog heersen, daar zegt Moerkerken....dat de arme tobbers onder deze vloek ook alrede het leven Christi deelachtig zijn. Waar Luther zegt SOLA SCRIPTURA, daar zegt ds. G.H. Kersten…maar ook de nagelaten filosofieën van dr. Alexander Comrie.
Ds. J.M.D. De Heer: Zijn boeken zijn velen tot zegen geweest. Het "ABC des geloofs" van ds. Alexander Comrie is vele malen gedrukt. Het werd ook vertaald in het Engels en het Duits. Maar ook kwam er kritiek op Comrie. Onlangs gebeurde dat opnieuw, nu uit ongedachte hoek. In het boek "Wedergeboorte of schijngeboorte" van de oud-gereformeerde predikant ds. A. Kort ligt Comrie onder zwaar vuur. Om te begrijpen waar ds. Kort op doelt, gaan we in dit artikel eerst na hoe Comrie heeft geschreven over de plaats en de betekenis van het geloof in het zalig maken van zondaren. Grondig heeft Comrie (1706-1774) immers nagedacht over het geloof. Dat was ook nodig. In de achttiende eeuw was er verwarring over deze zaken. Er waren discussies ontstaan over de vraag of de zekerheid van het geloof behoort tot het wezen van het geloof. Ja, zeiden verschillende theologen. Nee, zeiden anderen, het wezenlijke van het geloof bestaat in het toevlucht nemen tot Christus van een schuldige zondaar. Ook als de zekerheid ontbreekt dat Christus ook voor mijn zonden gestorven is, is er sprake van geloof, al is het een zwakker geloof dat versterking nodig heeft.
DJK : Dit is precies conform hoe zijn grote voorbeeld ds. Kersten de zaken in zijn nagelaten werken heeft voorgesteld. Ik citeer ds. G.H. Kersten: “Die wedergeborene, die Christus ingelijfde, kent zich zoo gansch ellendig; het zielsproces hier doorleefd is zoo anders dan wat de historieel geloovige beredeneert. De levendgemaakte klaagt over zijn zonden; weent over zijn ongeluk; gelooft, hoopt en vreest; ziet zich zonder God en Christus in de wereld en vreest niet anders dan een eeuwig verloren gaan. Hij roept om genade en werkt tegelijk om zalig te worden buiten Christus om. Hij geraakt van de zaligheid steeds verder af, naarmate hij zijn ellende klaarder ziet; en hij weet niet van de Zaligmaker, al geniet hij Diens weldaden.” (Uit: De Heidelbergse Catechismus in 52 predikaties, verhandeling HC zondag 19 – pag. 326-327)
Het geloof in de wet wordt dus vereenzelvigd met het geloof in de beloftenissen des Evangeliums, ofwel waar de zonden levend gemaakt zijn in het geweten door de Geest der dienstbaarheid daar is de ontwaakte zondaar zelf ook alrede levend gemaakt….echter zonder een bewuste geloofsvereniging met Christus. Hoe kon men dit verzinnen en hoe durft men deze verschrikkelijke leer gedurig te handhaven? Weet u hoe Van der Groe dit in zijn toetssteen der ware en valse genade heel kort samen vat? Lees hier: “Het bedrieglijk waangeloof doet anders niet in de grond, dan dat het maakt, dat de mensen zichzelf zegenen in het hart, als zij de woorden des vloeks horen, Deut. 29:19.” Ik blijf deze dingen steeds maar herhalen om u de nije leer der reformatie in te scherpen.
Nogmaals een stukje uit de toetssteen der ware en valse genade van Th. Van der Groe:
“Mensen, die wel de genade van het Evangelie willen geloven, maar die de vloek van de wet nooit willen geloven. Waarlijk, dan is de genade geen genade meer, indien de mens die niet zuiver en alleen door Christus, maar ook door zijn tranen, gebeden en werken nog heeft weten te verkrijgen, hoe mooi Evangelisch de wijze van zijn wettische handel hier ook al mag liggen, en hoe subtiel zijn bedrog ook mocht zijn. Want waar slechts een half volkomen overtuiging is, die de mens niet geheel en al brengt tot het gevoelen van zijn verloren staat in Adam, gelijk als nu is aangewezen, daar wordt nooit oprecht gelovig, maar altijd wettisch, ongelovig en door eigenwerk met Christus en met het Evangelie gehandeld.
De bekommerde ziel slaat daar haar ogen niet zuiver alleen op de beloften van Gods genade, en op de vrije aanbieding van Christus in dezelve aan alle arme radeloze zondaren, zonder onderscheid, die maar van harte gewillig zijn, om Hem, geheel om niet, te ontvangen en aan te nemen. Ach nee! Dat zalig Evangelie blijft voor haar dan nog bedekt, omdat het voorhangsel van haar vlees nog niet geheel in stukken gescheurd is, van boven tot beneden. De mens, hoe benauwd en bekommerd hij ook zijn mag, ligt dan nog zo vast niet gebonden onder de overtuiging van zijn schuld, vloekwaardigheid en onmacht, dat hij zichzelf niet meer roeren of bewegen kan, maar het in een heilige radeloosheid en waarachtige zielsverlegenheid allemaal aan zijn kant, voor de vrije genade Gods in Christus, geheel moet opgeven. Nee, hij werkt in een wettisch en een Evangelisch werkwijze, om met zijn tranen, gebeden en uitroepingen, met zijn belijdenis van zonde, en met allerhande arbeid en plichtsbetrachtingen, God te willen bewegen tot genade, en om een Zaligmaker aan hem te schenken, terwijl hij door enkele blindheid en ongelovigheid niets recht kan zien van de gewilligheid, van de algenoegzaamheid en van de nodiging en vrije aanbieding van Christus, in de beloften van het Evangelie. Indien zóeen hier door een nadere ontdekking en inlichting van de Heilige Geest, van deze zijn ongelovigheid niet wordt overtuigd en niet recht wordt ingeleid in zijn verloren staat, hoe hij met al zijn bidden, tranen, werken en begeerten, enz. geheel verdoemelijk is voor God, dan blijft hij in dat ongelovig, wettische werk gewoonlijk zo lang bekommerd en verlegen staan, totdat hij op de een of andere wijze, door een waan- of tijdgeloof uit zijn benauwde angst en overtuiging gered wordt.”
Ds. J.M.D. De Heer: Te midden van deze discussies heeft Comrie gezocht naar een evenwicht. Aan de ene zijde verzette hij zich tegen de stroming van de antinomianen. Zij leerden de rechtvaardigmaking van eeuwigheid, maar dan op zo'n wijze dat een zondaar in zijn leven alleen maar bewust hoefde te worden dat zijn zonden al vergeven zijn. Tegenover hen benadrukte Comrie hoe noodzakelijk het is dat een zondaar daadwerkelijk vergeving van zonden ontvangt. Dat gebeurt als God als Rechter hem om Christus' wil vrijspreekt. Hij schenkt Christus' offer aan een verloren zondaar die dit offer door het geloof aanneemt. Het geloof werkt de rechtvaardigmaking niet, maar is een instrument om de gerechtigheid van Christus aan te nemen. Evenzeer was Comrie beducht voor het remonstrantisme. De remonstranten hechtten zo veel waarde aan het geloof als een daad van de mens dat het geloof een verdienstelijk karakter kreeg. In de visie van de remonstranten biedt God Zijn genade in Christus aan, schenkt hij de mens voldoende kracht om te gaan geloven, waarna de mens de beslissing neemt om Christus in het geloof aan te nemen. Deze remonstrantse visie sloop op een meer subtiele wijze de kerk binnen. Comrie zag dat en waarschuwde er ernstig tegen. Diep was hij ervan overtuigd dat het geloof een genadegave van God is. Deze gave gaat aan alle werkzaamheid vooraf. Daarom begint het geestelijk leven met de gave van het geloof, een gave die God aan een uitverkoren zondaar schenkt in de levendmaking, die samenvalt met de inwendige roeping.
DJK : Waar God de Vader Zacheus kende en geliefd had van eeuwigheid, daar heeft Hij hem in de tijd geroepen tot de geloofsgemeenschap met Christus, dat was toen Christus stil stond onder de boom waarin Zacheus zat, daar heeft God hem ook metterdaad door zijn geschonken geloof gerechtvaardigd en verheerlijkt, want hij ontving Christus met blijdschap en vrede in zijn huis. Heden is deze huize zaligheid geschiedt. In de grijze tussenweg van dr. Comrie, ds. Kersten, ds. Steenblok, ds. Mallan, ds. Moerkerken en ds. J. Roos, kiest men ervoor om het geloof van de bewuste rechtvaardiging te scheiden, ofwel de hitte van het vuur. Wat heb je aan levend Water zonder het gedronken te hebben? Wat heb je aan het vlees en bloed van Christus zonder het gedronken en gegeten te hebben tot vereniging en verzoening? (Joh. 6:55-57) Wat heb je aan een testament dat niet spreekt omdat de dood van Testamentmaker krachtens toepassing nog niet is tussengetreden? (Heb. 9:14-17) Wat heb je aan die Schat in de akker, en die Parel van grote waarde wanneer we niet zijn heengegaan alles verkocht hebbend om dezelve te kopen uit vrije genade om niet? Wat heb je aan het geestelijk badwater der wedergeboorte wanneer je meent daaruit te zijn opgestaan zonder eerst in dit badwater te te zijn ondergegaan? Wat hebben we aan de opstandingskracht van de Geest der beloftenis die uitgaat van Christus zonder eerst gedoopt te zijn geworden in Zijn vervloekte kruisdood? (Rom. 6:3) Och, volgens de leer van de Ger. Gemeenten (in Ned) kan het allemaal. Het ware geloof in Jezus Christus begint bij de Ger. Gem. met schuldontdekking, bij de hervormers met schuldbedekking. Bij de leer van de Ger. Gem. begint het geloof met werken, bij Luther en Calvijn begon het met zakken en zinken op het volbrachte werk van Jezus Christus.
Kenden de hervormers dan geen weg van ontdekking en ontgronding tot Christus? Jazeker wel, maar dit geloof in de wet zonder doding (= houdbare nood) hielden zij nog niet voor het begin van de waarachtige bekering. Zie daar waar de wegen uiteen gaan! Zeg mij dan eens, wat heeft u aan een levendmaking en/of wedergeboorte zonder Christuskennis waarmee u God niet kunt ontmoeten? Het geplante geloof door de Heilige Geest wordt door de leraren der Ger. Gemeenten (in Ned) gescheiden van het metterdaad bewust in Hem geloven en verenigd zijn. Hetgeen vergeleken kan worden met het geschonken geloof van de hoofdman over honderd op Golgotha, zonder dat hij metterdaad geloofde én beleed dat Jezus Christus de rechtvaardige Zone Gods was, Mark. 15:39, Luk. 23:47, 1 Joh. 4:15. Het kan ook vergeleken worden met het geschonken geloof van de Samaritaanse vrouw, zonder dat zij metterdaad geloofde én beleed dat Hij de Christus der Schriften was, Joh. 4:29, 1 Joh. 5:1. Hoeveel slachtoffers deze on-Bijbelse kerkleer al niet heeft gemaakt is haast niet voor te stellen, maar het wordt helaas nog steeds geloofd. Deze kerkleer heeft ook tenslotte de dood in onze kerken gebracht. De dood in de kerkbanken, in de kerkenraadsbanken, maar ook op de kansels. Het heeft geen zegen maar een vloek gebracht. Want vanuit deze kerkleer worden zielen onderwezen, worden veronderstelde gelovigen gebakerd, worden ouderlingen aangenomen, beluisteren curatoren de (valse) bekering van vele vermeend geroepen jonge mannen tot het leraarschap. Een kerkleer die duizenden verondersteld gelovigen tot het Heilig Avondmaal worden met enige ontdekkende zondekennis door de wet, zonder zaligmakende bedekkende Evangeliekennis van Jezus Christus. Lees hier verder:
http://www.dewoesteweg.nl/wp-content/up ... kerken.pdfhttp://www.dewoesteweg.nl/vraag-antwoor ... -zondag-7/Ds. J.M.D. De Heer: Waar God het geloof schenkt, daar zal de vrucht niet achterblijven. Die vrucht is het ‘daadwerkelijk geloven'. Zo staat het ook in DL III/1V, 12 slot.
Is het eerste wat een zondaar dan gelooft dat Christus voor hem is gestorven, dat in Christus zijn zonden vergeven zijn? Nee, Gods Geest begint met de overtuiging door de wet. De aanklagende functie van de wet wordt nu ook geloofd, waardoor een zondaar zijn schuld leert kennen, een mishagen aan zichzelf krijgt, zich voor God verootmoedigt en de reinigmaking en zaligheid buiten zichzelf gaat zoeken (Doopformulier). Deze geloofsdaden zijn alle onmisbaar tot zaligheid, al worden ze niet alle op één dag geleerd. Een zondaar kan een tijdlang onder de aanklachten van de wet verkeren, zonder licht te hebben in de zaligheid die in Christus is. Er moet plaatsgemaakt worden voor Christus. Dat is het werk van de Heilige Geest, Die overtuigt van zonde, gerechtigheid en oordeel en in deze weg Christus noodzakelijk maakt. Doel van dit alles is de vereniging van een verloren zondaar met Christus, om in Hem het leven en de zaligheid te vinden. Comrie heeft dus onderscheid gemaakt tussen de gave van het geloof, ook wel de hebbelijkheid of de habitus van het geloof genoemd, en de daad van het geloof, ook wel de dadelijkheid of de actus van het geloof genoemd. Nu komen deze moeilijke woorden niet rechtstreeks uit de Bijbel. Ze zijn uitgekozen om zaken helder te maken door ze te onderscheiden. Comrie was overigens niet de eerste die de termen habitus en actus van het geloof gebruikte. Een eeuw eerder deed de bekende predikant en kerkhistoricus Jacobus Trigland hetzelfde. Volgens hem vloeit de daad van het geloof voort uit de kracht van Gods Geest in de wedergeboren mens. De habitus van het geloof wordt, aldus Trigland, ingestort, de actus vloeit daaruit voort.
DJK : Ik kreeg vandaag van iemand een treffend mailtje van iemand die het begrepen had, met daarin het volgende: “Arme ds. Moerkerken toch, het valt ook niet mee als je jaren bezig geweest bent om een tuin aan te leggen met bloembolletjes. En daar kom je vriend ds. Kort met een bulldozer, en gaat door zijn tuin heen om al die bollen op een hoop te vegen. En dat daarna z’n vriend ds. Kort z’n klompen aantrekt en het schuurtje van ds. Moerkerken binnenstapt en zegt: Hé vriend, dat zijn allemaal geen lammetjes die in je schuur rondlopen, maar ik zie ook heel veel bokken.”
Ds. J.M.D. De Heer: Ondertussen gaat de onderscheiding tussen de habitus en de actus van het geloof inhoudelijk wel terug op Gods Woord. Was dat niet het geval, dan viel de grond onder zo'n onderscheiding weg. In Ezechiël 11:19-20 en 36:26-27 lezen we over de gave van het nieuwe hart, de nieuwe geest en het vlezen hart. Uit deze gaven vloeien de geloofsdaden voort. In deze teksten wordt geschreven over het "wandelen in Mijn inzettingen." Johannes de Doper spreekt in Johannes 3:27 over het aannemen dat volgt op de gave Gods. Het tekstverband maakt duidelijk dat Johannes in de eerste plaats spreekt over het ambt dat hij heeft ontvangen. Onze kanttekenaren leggen uit dat we deze tekst ook breder mogen toepassen. Een mens kan niets goeds aannemen als het hem niet eerst wordt geschonken. Dat geldt dus ook voor het geloof.
Eerst wordt de gave van het geloof geschonken, daarop volgen de geloofsdaden. (Hier kunnen jaren overheen gaan - DJK) In Filippenzen 1:29 worden de gave en de daad van het geloof in één tekst genoemd. Ze zijn dus onlos¬makelijk aan elkaar verbonden. De gave gaat voorop, de daad van het geloven volgt daarop. Deze twee mogen niet van elkaar gescheiden worden, maar ze zijn wel onderscheiden.
Maarten Luther over de zekerheid van het geloof
Dit is de ware heilzame leer van het Christelijk geloof, namelijk, dat deze gewisse verzekering en dit getuigenis van de Heilige Geest, in het hart moeten zijn, zodat het geheel niet twijfelt, dat wij door Christus, Gods kinderen zijn, vergeving van zonden en het eeuwige leven hebben, en dat wij ook moeten weten, dat God met alle ernst dit geloof eist en verbied om hieraan te twijfelen, als Hij zegt: Die in den Zoon van God gelooft, heeft de getuigenis in zichzelf; die God niet gelooft, heeft Hem tot een leugenaar gemaakt, dewijl hij niet geloofd heeft de getuigenis, die God getuigd heeft van Zijn Zoon (1 Johannes 5:10). Hiermee is de schandelijke, verdoemde, duivelse leer der papisten, die hiertegen zonder schaamte voorgeven, dat het goed is als je twijfelt, en dat een christen moet twijfelen aan de genade, op een geweldige manier in de bodem geslagen. Dat is zoveel geleerd: dat het goed is Gods getuigenis niet te geloven! en dit is niet anders dan God een leugenaar noemen, de Heere Christus lasteren en te schande maken, de Heilige Geest in het openbaar op de mond slaan, en zo wezenlijk en waarachtig de mensen tot de onvergeeflijke zonde en lastering tegen de Heilige Geest te brengen en daarin vast te maken, zodat ze tot de duivel moeten varen en geen heil of troost van hun zaligheid ooit zullen hebben. Crucigers Sommerpostille (1544), vgl. WA 21, 288, 16-30.
Van der Groe over geloof en geloven
“Ik acht, dat het oprecht geloof bestaat uit twee delen, te weten: kennis en vertrouwen. Over de kennis zal ik hier kortheidshalve niet uitweiden, omdat daarover geen bezwaar bestaat; maar over het vertrouwen, hetgeen voornamelijk het wezen des geloofs is waar het hier alleen op aankomt, zal ik mijnwaarachtig gevoelen hier neerstellen met de eigen woorden van Willem Teellinck in zijn ‘Huysboeck’ op blz. 100, omdat ik geen betere woorden kan vinden om mijn gevoelen uit te drukken. Zij luidde aldus: “Wat het vertrouwen betreft, hetwelk het andere deel des geloofs is; dat is een verzekerdheid des harten, steunende op de beloften Gods, die in het Evangelie geopenbaard zijn, welkeeen christen heeft, dat al zijn zonden om Christus’ wil vergeven zijn. Dit scheidt het zaligmakend geloof van alle andere soorten van geloof, want de duivel gelooft ook, maar hij heeft geen vertrouwen op de genade Gods, maar hij beeft, Jac.2:19. Zo geloven ook veel mensen, dat Christus de Zaligmaker is, ja – letwel – sommigen verschijnen ook te vertrouwen dat Hij hun Zaligmaker is, maar hun vertrouwen is niet gefundeerd op Gods beloften, zoals die in het Evangelie geopenbaard zijn, maar steunt alleen op een sterke inbeelding van hun hersenen, die hun tenslotte begeeft, omdat het maar voor een tijd is, Luc.8:13, en hen beschaamd laat, Matth.7:21. Het ware vertrouwen ontstaat dus uit de bijzondere toeëigening van de beloften Gods ter zaligheid in Christus gedaan, zoals die in het Evangelie geopenbaard zijn,als namelijk het gelovig gemoed de beloften der zaligheid inChristus zó aanmerkt en aanneemt, alsof die in het bijzonder tot hem zelf gezegd waren, en wel zodanig, dat hij die aan zijn hartmin of meer opdringt, dan of God in ‘t bijzonder en bij name hem toesprak en hem dit of dat beloofde en daardoor zijn ziel daarmee troostte. Zo maakt hij door deze bijzondere toeëigening zich eigen, wat God in het algemeen in Zijn Woord voorstelt en beloofd heeft. Deze toeëigening is het die ons deel aan Christus doet hebben; daarmee grijpen wij Christus aan en worden zo nauw met Hem verenigd, dat Hij de onze en wij de Zijne worden, Gal.2:20 en kanttek. Gal.2:16, zodat ook al Zijn verdiensten de onzen worden en daaruit ontstaat al dat vertrouwen, waar wij hier nu over spreken, zoals de apostel ons dat leert, dat wij hebben vrijmoedigheid en de toegang met vertrouwen door het geloof aan Hem, Ef.3:12″.
Zie daar deze verzekerdheid des harten; deze toe-eigening der beloften Gods van de zaligheid en vergeving der zonden in Christus; dit aangrijpen van Christus, ons in de beloften des Evangelies aangeboden; dit vertrouwen der ziel op Christus en op de beloften van Gods genade, in het heilig Woord aan ons geopenbaard, dit, dit is bij mij het enige waar zaligmakende geloof. Ik ken geen ander geloof, waar de mens door zalig kan worden of deel aan Christus krijgen. Indien iemand een geloofstelt, welks wezen niet is een aannemen van Christus; een toe-eigenen van Gods beloften voor zichzelf; een verzekering des gemoeds van de genadige vergeving der zonden in Christus; een vertrouwen, verlaten, rusten en steunen des harten op Christus,en op Gods eigen Woord en genadige beloften in het heilige Evangelie; dan verklaar ik ronduit, dat ik aan zulk een gesteld geloof part noch deel wil hebben, maar dat met mijn ganse hart verwerp voor nu en altijd.”
Ds. J.M.D. De Heer: Ook in onze belijdenisgeschriften treffen we de onderscheiding van de gave van het geloof en de daden van het geloof aan, al lezen we niet de woorden die Comrie gebruikte. Wie de overeenkomst in deze zaak ziet, zal niet vallen over een onderscheid in woorden. Met andere woorden kan eenzelfde zaak worden uitgedrukt. In de Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel 22, lezen we dat de Heilige Geest in het hart "ontsteekt een oprecht geloof."
Het doel daarvan is "om ware kennis dezer grote verborgenheid te bekomen." Guido de Brès bedoelt hiermee de verborgenheid van de voldoening door Christus. In het hart van een geestelijk dode zondaar is geen enkele ontvankelijkheid voor Christus en Zijn werk. Een onbeschrijfelijke duisternis heerst in een onbekeerde zondaar. Nodig is de gave van het oprechte geloof, "hetwelk Jezus Christus met al Zijn verdiensten omhelst, Hem eigen maakt, en niets anders meer buiten Hem zoekt", zo lezen we verder in artikel 22. We zien de nauwe samenhang tussen de gave en de daden van het geloof. Maar wil dit artikel zeggen dat er voor de bewuste geloofsvereniging met Christus geen geloof is? Met andere woorden, dat de eerste geloofsdaad de omhelzing van Christus is? We zullen in een volgend artikel horen dat sommigen dit wel stellen. Naar onze overtuiging wordt er dan iets in de belijdenis gelezen wat er niet staat.
DJK : Verschrikkelijk hoe hij de belijdenisgeschriften laat buikspreken, en hoe hij de Schriften verdraait tot zijn eigen verderf. Ik citeer Arnoldus van Rotterdam uit zijn verklaring van de Ned. Geloofsbelijdenis - ‘Sions Roem en Sterkte’:
"Bij artikel 22: Is dit leerstuk van belang?
Ja doch. De leer der rechtvaardigmaking uit den gelove, is de ZIELE van het Christendom, de springader van alle waare troost en heiligmakinge. Die hier dwaalt, die dwaalt tot zijn eeuwig verderf. Daarom legt het de Duivel geduurig toe, om de waarheid van dit leersuk te ontkennen, te verdraaijen, te verduisteren, en als hij dat niet kan uitwerken, om ’t ongeoefent te laten. Als ‘er nieuwe leeringen op de baan komen, al schijnen ze in ’t eerst de rechtvaardigmakinge geheel niet aan te roeren, zo lopen ze dog in ’t laatste doorgaans daar op uit.
Hierom Luther wel zeide: de rechtvaardigmakinge is een leerpunt waarbij Gods Kerk of staat of valt. Wat betekent het woord gelove?
In het Hebreeuws leest men Emunah, dat in onze taal wordt overgezet door gelove, heb. 2:4. Vastigheid, Jes. 25:4. Waarheid, Ps. 89:3. Trouwe, Ps. 119:71. Het komt af van aman, Heemin, beduidende zich op iemand werpen, om van hem gedragen te worden, even gelijk een kind, dat zich werpt in de armen van zijn voedster, Jes. 60:4 en 66:12. In het Grieks zegt men Pistis, eene overreding des gemoeds van de waarheid ener zake. Het stamt af van door aanraden, hand. 19:8 en Lukas 16:11 door vertrouwen, vertolkt wordt.
Wat is eigentlijk het gelove?
Eene verzekertheid van de waarheid ener zake, op ene anders getuigenis steunende: dewelke God of Mensch zijnde, zo is daar door het gelove ook Goddelijk of menschelijk." (einde citaat) bron:
http://www.dewoesteweg.nl/wp-content/up ... eel-ii.pdfVoor wat betreft de waarachtige wedergeboorte zoals verwoord in de Dordtse Leerredenen is het zeer belangrijk en nuttig om te weten dat de kanttekenaren van onze oude Staten Vertaling 1637 niet alleen de Bijbel in het Nederlands vertaalden, maar ook als mede-opstellers van de Dordtse leerredenen waren aangesteld. Versta derhalve hun omschrijving van de wedergeboorte in artikel 3/4 lering 11, 12, 13 nader vanuit onderstaande kanttekeningen bij Rom. 6:3-9, bij Gal. 3:27, bij Kol. 2:11-13, bij Titus 3:5-7, bij Efeze 1:13, bij Efeze 5:25-26, bij 1 Petr. 1:3, bij 1 Petr. 3:20-21, bij 1 Kor. 15:42-45, en bij 2 Kor. 5:17-18. Onderzoek deze teksten en lees en herlees de kanttekeningen, wat ik u dringende ernst verzoekend wil. Ik wenste dat ds. De Heer hier eens ogen voor kreeg, dan zou hij z'n ogen uit z'n kop schamen en voor God plat in het stof gaan vanwege de verderfelijke leer die hij telkens vanuit Comrie's filosofieen valselijk probeert te verdedigen en....vanwege de vele zielen die hij misleidt voor de eeuwigheid.
Ds. J.M.D. De Heer: In de strijd tegen de remonstranten hebben de Dordtse vaderen nog nadrukkelijker gesproken over de gave van het geloof. Scherp hielden zij tegenover de remonstranten staande dat het geloof allereerst een "hoedanigheid of gave, van God ingestort" is. De remonstranten loochenden dit. Zij legden alle nadruk op het geloof als een daad van de mens. Door deze daad worden wij "eerst bekeerd" en kunnen "wij gelovigen genoemd worden." Volgens de Dordtse Leerregels weerspraken de remonstranten hiermee de Heilige Schrift (zie Dordtse Leerregels III/1V, verwerping der dwalingen artikel 6). Nadat we, kort, iets hebben gezien hoe Comrie, in navolging van de Bijbel en de belijdenisgeschriften, over het geloof heeft gesproken, moeten we de volgende keer stilstaan bij een scherpe aanval op Comrie en op hen die een beroep doen op deze predikant van Woubrugge.
Joh. Calvijn over geloof en geloven
”Wanneer wij nu niet weten wat het geloof is, welke mogelijkheid om de zaligheid te verkrijgen zal er dan voor ons zijn? Degenen die met hun verkapte concessies van de aanhangers van de paus de vrede willen kopen, verklaren, dat het ware geloof, waardoor de christenen van de ongelovigen onderscheiden worden, kan bestaan zonder de liefde. Zij doen als iemand, die hoog opgeeft van de kwaliteit van de wijn, die in een bepaald vat bewaard wordt, maar die van dat vat de deuvel afslaat, zodat niemand er uit kan tappen. Ik geloof, dat het nu wel genoegzaam duidelijk is, van hoeveel belang het is voor de integrale handhaving van de leer der rechtvaardiging dat wij een ondubbel zinnige begripsbepaling van het geloof hebben. En wat het geloof is, kan men stellig voor een deel hieruit opmaken, dat het de rechtvaardiging tot effect heeft. Het rechtvaardigt immers, omdat het teweegbrengt, dat wij Christus aannemen, opdat Hij in ons wone en wij Zijn leden zijn. Wanneer het ons nu met de Zoon van God verenigt, kan het dan zonder Zijn Geest zijn? liet zou zeker even dwaas zijn om zoiets te veronderstellen als wanneer iemand zou beweren, dat de ziel van leven verstoken is, daar deze toch zelf het lichaam levend maakt en er beweging en gevoel aan geeft en in één woord het leven van het lichaam is. Wanneer iemand deze éne waarheid, dat wij door het geloof Christus bezitten, vasthoudt, zal hij niet langer blijven kleven aan die onderscheiding tussen een gevormd en een nog niet gevormd geloof.
Het geloof, zeg ik, is de onwankelbare zekerheid van het geweten, die Christus aangrijpt, gelijk Hij ons door het Evangelie wordt aangeboden. Maar, — is dan het nieuwe leven niet een van de voornaamste gaven, die het ons brengt? Ongetwijfeld, daarom wordt ook gezegd, dat Hij ons tot heiligmaking is gegeven. Het geloof is de wederopstanding der ziel, zoals Christus verklaart in deze woorden: ,,Die in Mij gelooft, zal leven, zelfs al zou hij zijn gestorven” (Joh. 11 : 26). Hoe zou het dan dood zijn, als het levendmakend is? Het geloof is het bewijs, dat wij door God zijn aangenomen tot kinderen. Hoe kunnen mensen echter kinderen Gods zijn, wanneer zij niet door Zijn Geest geregeerd worden? Het geloof opent ons de toegang tot God. Hoe zou dit geschieden zonder een goed geweten?”
“Nu zal de juiste bepaling van het geloof vaststaan, indien wij zeggen, dat het is een vaste en zekere kennis van Gods welwillendheid jegens ons, welke gegrond op de waarheid van Zijn genadige belofte in Christus, door de Heilige Geest aan ons verstand wordt geopenbaard en in ons hart wordt verzegeld.” (Institutie 3.2.7)
“Er is geen oprecht geloof, tenzij wanneer wij met een rustig gemoed ons durven stellen voor Gods aangezicht. En die vrijmoedigheid komt slechts voort uit een vast vertrouwen op Gods goedgunstigheid en zaligheid. En dat is zozeer waar, dat meermalen het woord geloof voor vertrouwen wordt gebruikt.” (Institutie 3.2.15)
“Het geloof van het Evangelie wordt eigenlijk genoemd de kennis der genade Gods; want niemand heeft ooit het Evangelie gesmaakt, dan die weet, dat hij met God verzoend is, en de genade in Christus aangeboden, aangegrepen heeft.” (Verkl. van Kol. 1 vs 6-9)
“Deze zo grote gemoedsrust, die de duivel, de dood, de zonde en de poorten der hel durft te bespotten, moet wonen in alle godvruchtige harten, want ons geloof is niets, wanneer wij niet vast overtuigd zijn dat Christus de onze is en dat in Hem de Vader ons goedgunstig gezind is. Daarom bestaat er niets, dat meer verderfelijk is, en kan er niets worden verzonnen, dat meer doodaanbrengend is, dan de leer der scholastieken over de onzekerheid der zaligheid.” (Verkl. Rom. 8 vs 34)
“Hierom zeggen wij, dat die het Evangelie vrezende en wankelende inwilligen, geenszins gelovigen zijn: want het geloof kan niet wezen zonder een geruste geest, welke een roemende standvastigheid baart.” (Verkl. Hebr. 3 vs 6)
Ralph Erskine over geloof en geloven
“De ziel nu, zoals ik gezegd heb, ontwaakt, gewond, vernederd en tot wanhoop van verlossing in zichzelve gebracht zijnde, en bevindende dat alle haar vorige toevluchten der leugenen haar begeven, ontfermt Zich de Heere over haar in hare nederigheid en openbaart Zijn Zoon in haar;…. De Geest des Heeren openbaart het Fundament en geeft de heerlijkheid daarvan in Gods licht te zien, werkt op hetzelfde ogenblik dat geloof, waardoor de ziel, een welbehagen hebbende in deze heerlijke vinding van oneindige wijsheid aangaande Christus, gelovige toe te stemmen en daarmee in te stemmen en te verzegelen dat God waarachtig is. Zij grijpt met een persoonlijke toepassing Christus aan tot haar voordeel. Dit is de dag der bruiloft en der kracht, Psalm 110:3, 2 Kor. 6:9. Het is door het geloof dat wij God in Christus zien, de wereld met Zichzelf verzoenende. Wie deze genade, heerlijkheid en schoonheid van Hem ziet, kan niet uitdrukken wat zij aanschouwt; woorden kunnen deze heerlijkheid of zoetheid niet uitdrukken. Van deze dag af zijn zij kinderen der genade, die al de genadige eigenschappen van de Gezegende hebben; daarom begint de zegen werkelijk vanaf deze dag af. Van deze dag af aan zijn zij arm van geest, geestelijk treurenden, hongerigen en dorstenden, enz, en worden zalig gesproken…van die dag af is de vloek weggenomen.” (Uit preek over Haggai 2:20)
Zach. Ursinus over het vaste vertrouwen van het geloof
Waardoor het van de andere (geloven n.l.) wezenlijk verschilt. Dit vertrouwen is een toeëigening van de genadige kwijtschelding der zonden door en om Christus’ wil. Zo’n vertrouwen behoort onafscheidelijk bij het ware geloof. Want door een blote kennis, gepaard met toestemming, kan niemand zalig worden, aangezien „de duivelen ook zo geloven en sidderen”, Jak. 2 : 19. Daarom voegt de Apostel het vertrouwen bij het geloof, Ef. 3 : 12: „In Denwelke (n.l. Christus) wij hebben de vrijmoedigheid en den toegang met vertrouwen door het geloof aan Hem”; en in Hebr. 11 : 1 wordt het geloof „een vaste grond der dingen die men hoopt” genoemd. De eigenschap van dit geloof is: zich in God gerust te stellen en te verbidden vanwege dit zo grote goed. De Werkmeester van het geloof is de Heilige Geest; zie Vraag 65. Het instrument, waardoor het gewerkt wordt, is het Evangelie, waaronder ook het gebruik der sacramenten begrepen is. De zetel van dit geloof is de wil en het hart van de mens, Rom. 10 : 10: „Met het hart gelooft men ter rechtvaardigheid.” Zo is dan dit rechtvaardig- of zaligmakende geloof onderscheiden van de andere soorten geloof, aangezien dit geloof alleen een vast vertrouwen is, waardoor wij ons Christus’ verdienste toeëigenen. En dat geschiedt, wanneer wij stellig geloven, dat de gerechtigheid of verdiensten van Christus ook ons geschonken en toegerekend worden. Een vertrouwen is een werkzaamheid van het hart en de wil, daar ze een bepaald goed zoeken en daarop met blijdschap rustig steunen; of: (vertrouwen is) zich geheel op een zaak verlaten, zoals ook de betekenis is van het Griekse woord „pistis”, waarmee het geloof wordt uitgedrukt. Het is ook onderscheiden van het historisch geloof, omdat het rechtvaardigend geloof wel het historisch geloof in zich bevat, maar het historisch geloof is niet voldoende voor een rechtvaardigend geloof, zo min trouwens als de andere twee.
Maar wat het rechtvaardigend geloof eigenlijk is, verstaat niemand dan wie gelooft en met dit geloof begiftigd is; zoals iemand die nooit honing proefde, de smaak ervan niet kent, hoeveel hij dan ook over zijn zoetigheid hoorde. Want iedere gelovige bevindt bij zichzelf – wat hij aan anderen uiteenzetten kan – het volgende: Hij gelooft, dat alles wat in de Schrift begrepen is, waar en van God is. Hij gevoelt zich verplicht, om al deze dingen vast te geloven en te omhelzen. Want, zo redeneert hij: Is dit Woord waar en Goddelijk, dan is het ook billijk, dat ik het geloof. In dit alles aanschouwt, omhelst en eigent hij zich in het bijzonder de belofte des Evangelies toe, met betrekking tot Gods genade of vergeving der zonden, en het schenken van de gerechtigheid en het eeuwige leven aan alle gelovigen, om Christus’ wil en dóór Hem. Want „die in den Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven”, Joh. 3 : 36. Door dit vertrouwen rust hij vast op Gods tegenwoordige genade jegens hem, en op grond daarvan mag hij het volgende besluit vaststellen inzake de toekomstige genade: Aangezien God mij nu zo liefheeft en mij zulke grote goederen geeft, zal Hij mij ook voor eeuwig behouden. Want Hij is onveranderlijk en Zijn genadegiften zijn onberouwelijk.” Krachtens deze (verkregen) goederen ontstaat er blijdschap in het hart en een vrede in de consciëntie, die alle menselijk begrip te boven gaat. Hij heeft een wil en ernstig voornemen, om God in alles wat Hij wil, gehoorzaam te zijn, en dat: zonder enige uitzondering, door alles, wat God wil dat gedaan en geleden wordt, te doen; ook al raast en tiert de duivel en de wereld nog zo hevig. Wie gelooft, die ervaart deze dingen in zich, en wie deze dingen in zich ervaart, die gelooft werkelijk.
----------------------------------------------------
DJK: Geliefde lezer, laat u niet bedriegen voor de eeuwigheid door deze valse leer uit de hel die het geschonken of geplante geloof in Jezus Christus gescheiden en losgetrokken heeft van het metterdaad geloven en BEWUST verenigd zijn in Hem. Ik heb hier met name de hervormers en vooraanstaande nadere reformatoren laten spreken over het geloof dat zij nooit gescheiden hebben van het metterdaad geloven tot zaligheid en vrede. Lees en herlees ook hier waarin Calvijn, Boston, Van der Groe en andere vaderen de werking van de Geest der dienstbaarheid tot ontdekking en doding geheel gescheiden en nooit vermengd hebben met de werking van de Geest der aanneming tot kinderen tot bedekking en levendmaking. Lees en herlees, met name de eerste vijf pagina's van deze pdf:
http://www.dewoesteweg.nl/wp-content/up ... worpen.pdf
Aanmelden
Registreren
FAQ
Zoeken
