En al deze theologen hebben nooit die verregaande uitspraken gedaan over diegene die dat niet zo leren als op dit forum.

Beste Allemaal,

Vraag eens aan een echt Wedergeboren mens wat hij of zij gehad heeft aan de tijd voor de Wedergeboorte van hem of haar, en u zult het horen.

NIETS. toen de Heere hem of haar om Zijn Recht kwam hadden ze niets, dat tekstje of dat versje kon hen niet behouden, al hun werken waren niets waard.

Dus laat af om u zelf wat toe terekenen de Heere neemt het echt van u af, en als dat niet gebeurt is is het NiETS.

Aks u er anders over denkt, kon het wel eens zijn als eenmaal wij moeten verschijnen voor God, er vele zijn die tegen ons getuigen, laat u niet bedriegen! u en ik zullen daar staan alleen.

Kunt u dat?

Waar de Heere komt, brengt Hij alles mee, en u zult niets mee willen brengen al zou u kunnen, Hij doet het niet om u vergeet dat niet Hij doet het Om Zichzelfs Wil. Hij heeft u niet nodig echt niet u heeft Hem nodig.

Vierde reactie van ds. J.M.D. De Heer in de Saambinder op boek ds. A. Kort

Ds. J.M.D. De Heer: Comries spreken over het geloof is voor velen tot onderwijs geweest. Maar ook kwam er kritiek op deze predikant. Hij zou de filosofie een te grote plaats hebben gegeven in zijn denken over het geloof Ds. Kort, die een boek schreef over wedergeboorte en geloof is deze mening ook toegedaan. Volgens hem leende Comrie teveel van de heidense filosoof Aristoteles. Dit ten koste van de eenvoud van Gods Woord. In dit artikel willen we nagaan of deze kritiek terecht is. We herinneren ons wat het kernbezwaar is dat ds. Kort tegen Comrie heeft. Comrie maakt onderscheid tussen de gave (de hebbelijkheid) en de werkzaamheden (dadelijkheid) van het geloof. Dit doet Comrie op zo'n wijze dat hij van geestelijk leven spreekt, ook als het niet gekomen is tot een bewuste geloofsvereniging met Christus. Dit kernbezwaar van ds. Kort treft niet alleen Comrie, maar ook de prediking binnen de (Oud) Gereformeerde Gemeenten (in Nederland). Juist daarom is het goed om stil te staan bij het boek van de oud-gereformeerde predikant.

DJK : Ik wil hier nogmaals benadrukken dat ik geloof dat Alexander Comrie met de habitus en actus fidei andere dingen heeft willen verduidelijken, dan wat G.H. Kersten bij monde van Comrie er uiteindelijk leerstellig van gefabriceerd heeft. Het is zeker waar dat Comrie in dezen veels teveel gefilosofeerd heeft, en in dezen helaas te weinig vanuit de terminologie der Schriften gesproken heeft. Maar waarom denk ik dat Comrie dit anders bedoeld heeft dan wat er uiteindelijk van gemaakt en gekomen is?
1. Ten eerste, deed hij zijn uitspraak in zijn tijd aangaande het theologisch dispuut betreffende het wezen en welwezen des geloofs. In het wezen des geloofs gelooft een verloste zondaar met zijn hart ter rechtvaardigheid, in het welwezen mag hij verstandelijk verstaan hetgeen hij met z'n hart mocht geloven, omdat hij meer of nadere kennis bij zijn geschonken geloof heeft mogen voegen.
2. Ten tweede, spreekt dominee Comrie zichzelf in zijn preken (ogenschijnlijk) gedurig tegen omtrent deze embryofilosofie. Comrie zegt bijv. ook in een voorrede van een boek van Thomas Shepard o.a. "Alle blijdschap die niet voortvloeit uit het aannemen en omhelzen van de Persoon des Middelaars is vals."
3. Ten derde, als Comrie bedoeld had wat G.H. Kersten en aanhang er uiteindelijk van gemaakt heeft, hoe kan het dan dat Comrie een voorwoord schreef in het scherp separende boek van Thomas Shepard over de 10 maagden (vergelijkbaar met de toetssteen van Van der Groe)...waar de meesten in de Ger. Gem (in Ned) ten diepste van gruwen??
4. Ten vierde, het feit dat collega-ambtsbroeder Theodorus Van der Groe zijn samengestelde brief aan Comrie uiteindelijk nooit heeft verstuurd geeft ook veel te zeggen.

Ik zal proberen wat duidelijker te zijn. Er was in die tijd een theologisch dispuut gaande over de vraag of de zekerheid en het vertrouwen des geloofs nu gelegen is in het wezen des geloofs of welwezen des geloofs, ofwel, gelegen is in het hart waarmee men ter rechtvaardigheid heeft mogen geloven (Rom. 10:10) of gelegen is wanneer men enige geheiligde kennis bij het geschonken geloof heeft mogen voegen, ofwel, het onderscheid tussen het in de vrijheid van Christus gezet zijn of het in de vrijheid des geloofs durven staan, waarvan de apostel Petrus betuigt; En gij, tot hetzelve ook alle naarstigheid toebrengende, voegt bij uw geloof deugd, en bij de deugd kennis, En bij de kennis matigheid, en bij de matigheid lijdzaamheid, en bij de lijdzaamheid godzaligheid, (....) Daarom, broeders, benaarstigt u te meer, om uw roeping en verkiezing vast te maken; want dat doende zult gij nimmermeer struikelen, (2 Petrus 1:5-10). De Statenvertalers merken bij 'vast te maken' het volgende op: Namelijk niet ten opzichte van God, Jes. 14:27, Jes. 46:10, Rom. 11:29 en 2 Tim. 2:13, maar ten opzichte van onszelf, om te vaster verzekerd te mogen zijn, dat wij door God tot de zaligheid zijn uitverkoren. Let wel, dit schrijft Petrus tot zijn verloste broederen tot hun geestelijk nut en welvaren, tot nader onderwijs en vertroosting. Hiervan zegt de apostel Paulus in Kol. 2 vers 2-3: Opdat hun harten vertroost mogen worden, en zij samengevoegd zijn in de liefde, en dat tot allen rijkdom der volle verzekerdheid des verstands, tot kennis der verborgenheid van God en den Vader, en van Christus; In Denwelken al de schatten der wijsheid en der kennis verborgen zijn.

8) der volle verzekerdheid
Namelijk door den Heiligen Geest in ons gewrocht. Want, hoewel het Evangelie zelf ons deze wetenschap des geloofs toebrengt, zo kan nochtans de volle verzekerdheid daarvan in ons hart niet zijn, dan door deze bijzondere verzekering des Geestes. Zie Ef. 1:13.

9) tot kennis der
Dit is een nadere verklaring van de wetenschap des geloofs, waarvan hij tevoren gesproken had. Want hierin bestaat het geheel der leer van de zaligheid, dat wij God den Vader recht kennen en Jezus Christus, dien Hij gezonden heeft; Joh. 17:3.

Wat bedoel ik hiermee te zeggen? Namelijk dit, wanneer een verkoren zondaar door de veroordelingen van Gods heilige wet een kruisdood in zijn geweten gestorven is en vervolgens door zijn geschonken geloof in Jezus Christus heeft mogen geloven en omhelzen, dan juicht hij het uit van innerlijke blijdschap, dan weent hij tranen van evangelisch berouw, dan is hij zichzelf kwijt in God en boven het stof verheven vanwege de ingestorte liefde Gods in Christus die in zijn ziel verheerlijkt is geworden. Maar wanneer je deze pas verloste ziel vraagt of hij zijn zielsverlossing ook meteen theologisch op zakelijke wijze kan verklaren, zal hij de woorden der zaken missen om dit te kunnen. Waarom? Omdat hij door gaven des Heilige Geestes nog kennis bij zijn geschonken geloof moet gaan voegen. Deze verloste zondaar is de zaken der woorden deelachtig maar mist dus de woorden der geschonken zaken Het enige waarvan hij kan getuigen is hoe in dat uur der minne zijn hart werd gescheurd vanwege zijn hartverscheurende berouw over zijn bedreven zonden en hoe groot zijn nood was toen hij omkwam voor God, en hoe hem toen Christus Jezus werd geopenbaard door de prediking des geloofs, hoe toen de vloek der wet van hem week en de banden braken, en hoe daar een aanbidding in zijn ziel overbleef tot God. Dit zijn de zaken der woorden in zijn eigen eenvoudige woorden verklaard. Maar wanneer de lieflijke kracht en vrede van deze zielsverlossing er naar verloop van tijd uitgegaan is, en hij deze zaken door zijn vernieuwde geest in Christus gaat overdenken tot stichting en troost, kan hij dit dan ook meteen verwoorden gelijk de apostel bijv. in Rom. 6 mocht doen? "Of weet gij niet, dat zovelen als wij in Christus Jezus gedoopt zijn, wij in Zijn dood gedoopt zijn? Wij zijn dan met Hem begraven, door den doop in den dood, opdat, gelijkerwijs Christus uit de doden opgewekt is tot de heerlijkheid des Vaders, alzo ook wij in nieuwigheid des levens wandelen zouden. Want indien wij met Hem een plant geworden zijn in de gelijkmaking Zijns doods, zo zullen wij het ook zijn in de gelijkmaking Zijner opstanding; Dit wetende, dat onze oude mens met Hem gekruisigd is, opdat het lichaam der zonde te niet gedaan worde, opdat wij niet meer de zonde dienen. Want die gestorven is, die is gerechtvaardigd van de zonde. Indien wij nu met Christus gestorven zijn, zo geloven wij, dat wij ook met Hem zullen leven."

Nee toch?! Wel verstaan en beamen, maar kan ze nog lang niet zo zakelijk verwoorden. Want hier is een vader in de genade aan het woord, een onkundig mens die is opgewassen van een kind tot een jongeling, en van een jongeling tot een wijs vader in de genade Gods in Christus, die bij zijn geschonken geloof onder andere deugd en veel geheiligde kennis heeft mogen voegen nadat hij enige jaren in de woestijn van Arabie door de Geest van Christus onderwezen was geworden. Hier is een apostel aan het woord die de (onkundige) verloste christenen te Rome middels een zendbrief in hun verlossing zoekt te onderwijzen. Kijk lezer, en dit bedoel ik nu te zeggen. Vanuit dit Bijbels aspect gezien meen ik dat ds. G.H. Kersten uiteindelijk maar weinig van de gedachtegangen van Alexander Comrie begrepen heeft. Comrie was in zijn tijd namelijk niet de enige die over deze nadacht. Het was ook de godzalige Wilhelmus a Brakel die vanuit zijn pastorale bevindingen steeds meer de mening was toegedaan dat de zekerheid en het vertrouwen des geloofs in het welwezen des geloofs is gelegen, dus wanneer een verloste ziel verstandelijk mag gaan verstaan hetgeen men met het hart mocht geloven. En ook met deze gedachten van Brakel, die helaas de rechtvaardigingsleer der hervormers vanuit zijn pastorale bevindingen leerstellig wilde aanpassen, zijn later velen aan de haal gegaan, door te durven stellen dat de vergeving der zonden pas gelegen is in het welwezen des geloofs. Uit deze buiksprekingen is men in het troostboek voor de kerk, in tegenspraak tot Luther, Calvijn en Ursinus, uiteindelijk gaan stellen dat de vergeving der zonden pas in HC zondag 23 geschonken en gekend is. Deze vreselijke on-Bijbelse misvatting werd uiteindelijk de baarmoeder van de vele waangelovigen in onze dagen. Een geplant geloof in HC zondag 7, maar geen kennis van Christus, geen vrede met God, en geen kennis van de vergeving der zonden. Alzo heeft men het geschonken geloof van het metterdaad geloven, het onderwerp en het Voorwerp des geloofs, van elkaar proberen te scheiden. Een duivelse list en een gezette val uit de hel waarmee veel dominees in onze dagen bevangen zijn, en waaruit een leer is ontstaan die velen van Gods kinderen in verwarring en duisternis gebracht hebben. Zij die vertroostingen Gods in Christus toekwamen moesten deze door deze valse leringen meer en meer gaan ontberen, en zij die de vloek aangezegd moest worden werden valselijk verstroost. Zie daar de verdiabolisering in de leer van onze dagen. Maar alzo hebben Brakel en Comrie deze dingen dus nooit bedoeld, lezer. Het is dus waar en ook tot hun oneer dat Comrie teveel gefilosofeerd heeft, en Brakel het pastorale teveel vermengde met het leerstellige, maar de zaken die zij naar voren probeerden te brengen waren wel zekerlijk oprecht bedoeld. Maar het waren met name toch wel Van der Groe, Kohlbrugge, Huntington, en anderen, die mochten blijven staan in de rechtvaardigingsleer der hervormers, die op grond van Gods Woord stelden dat, wanneer er geen zekerheid en vertrouwen in het wezen des geloofs gezeteld is, trap en mate zij Gode bekend, Gods Woord spreekt van klein en groot geloof, dit geen waar zaligmakend geloof is geweest. Kenden deze godzalige vaderen dan niet het onderscheid tussen zekerheid van het hart en de zekerheid des verstands? Ja zeker wel, maar zij gingen niet knoeien, ze lieten staan wat Gods Woord leert, en stelden op grond van Gods Woord dat in het welwezen des geloofs de verloste ziel nader onderwezen is in zijn verlossing, verstandelijk mag verstaan hetgeen hij met zijn hart mocht geloven vanwege de geheiligde kennis die God den Heilige Geest hem schenkt over de vastheid en zekerheid in het vertrouwen van zijn geschonken geloof. Daarom schreef ik weleens eerder dat de geschriften van Kohlbrugge en Van der Groe zich niet leenden, in tegenstelling tot Comrie en Brakel, voor de on-Bijbelse verwatering in de leer zoals we bijvoorbeeld in de dogmatiek van Kuiper en G.H. Kersten vinden waarin een verondersteld geloof in een veronderstelde wedergeboorte geleerd en verdedigd wordt. De zogenoemde en zo bedoelde nadere weldaad van Comrie en Brakel aangaande de verzekerdheid des verstands, heeft Kersten en aanhang zodanig verkracht, verdraaid en veranderd, door in HC zondag 7 het geplante geloof zonder Christuskennis te plaatsen, volgens Kersten de habitus fidei zonder bewuste geloofsvereniging en zonder bewust geloofsvertrouwen en geloofszekerheid, en de vergeving der zonden in HC zondag 23 als een nadere weldaad uit te gaan leggen als zijnde de actus fidei. Hoe verschrikkelijk toch! Ik begrijp dat dit voor eenvoudige zielen misschien moeilijk te bevatten is, maar het is toch wel zeer belangrijk om hier enige kennis van te nemen om tot een verstandelijk besef te komen van wat er heden ten dage in behoudend kerkelijk Nederland loos is. Dit alvorens nogmaals gezegd hebbend, wil ik mijn commentaar vervolgen.

Ds. J.M.D. De Heer: Volgens ds. Kort heeft Comrie te veel gesteund op de filosofie en is hij daardoor afgeweken van Gods Woord en de geschriften van de reformatoren. Nu is ook deze kritiek niet nieuw. Bovendien treft ze niet alleen Comrie, maar de hoofdstroom van de gereformeerde theologie uit de zeventiende en achttiende eeuw. Met het gebruik van termen uit de filosofie was Comrie daarom geen buitenbeentje, maar ging hij in het spoor van de theologiebeoefening in zijn dagen. We hebben het dan over de zogeheten `scholastieke methode'. Om het boek van ds. Kort te begrijpen en zijn kritiek te weerleggen, moeten we hier eerst iets over zeggen. De generaties na de Reformatie gingen voort met het doordenken van de leer van Gods Woord. Dit was nodig omdat er ook dwalingen opkwamen. Deze dwalingen dwongen de gereformeerde theologen om de geloofsleer zorgvuldig te formuleren. Helderheid en een ordelijke opbouw zijn daarvoor belangrijk. Verschillende filosofische onderscheidingen bleken behulpzaam te zijn voor het onderwijs in de theologie aan de academies, waar predikanten hun opleiding kregen. Vooral het begrippenmateriaal van de Griekse filosoof Aristoteles bleek geschikt te zijn om zaken uit de geloofsleer nader uit te leggen. Bekend is de methode van de sluitrede (het syllogisme). Uit twee stellingen wordt dan een conclusie afgeleid. Deze manier van spreken klinkt ook wel door in preken van oudvaders. Als Gods Woord de vruchten noemt van het ware geloof (stelling 1) en ik tref die vruchten aan in mijn hart of leven (stelling 2), dan mag ik (in verwondering!) de gevolgtrekking maken dat ik het ware geloof bezit. Met behulp van een filosofische onderscheiding wordt onder woorden gebracht wat antwoord 86 van de Heidelbergse Catechismus verwoordt. Met andere woorden: de filosofie voegt inhoudelijk niets toe aan dit antwoord, maar is dienstbaar om het op een andere wijze te verwoorden. De scholastieke methode van theologie beoefenen, was algemeen aanvaard in de zeventiende en achttiende eeuw. Niet alleen gereformeerden, maar ook lutheranen en rooms-katholieken gebruikten deze methode. Ondertussen kwamen deze stromingen inhoudelijk tot verschillende omschrijvingen van de geloofsleer. Dat is te begrijpen. De scholastieke methode immers is slechts een manier waarop het calvinistische of lutheraanse geloof werd verwoord. Het gaat om de vorm waarin de geloofsleer wordt verklaard en onderwezen en niet over de inhoud ervan. Die inhoud wordt bepaald door Gods Woord en wordt samengevat in de belijdenisgeschriften.

DJK : Die scholastieke methode en de filosofische vorm waarin men de geloofsleer probeerde te verklaren is kennelijk en klaarblijkelijk dus geheel mislukt en geëindigd in een theologisch fiasco. Een vreselijk drama waarvan slechts weinigen het leed van inzien en beseffen. Want zie eens waar dit gedoe ons gebracht heeft. Er is een leer uit te voorschijn getoverd waarin het mogelijk is geloof te hebben ontvangen zonder geloofd te hebben in het Voorwerp des geloofs. Dominee De Heer fundeert zich niet ALLEEN op de Heilige Schrift, en hoe de apostelen leerden en onderwezen, maar ook op veel dingen daarbuiten. Hier vindt u van deze dominee weer een heel betoog tot verdediging van de gedachtegangen van een oudvader. Hij komt niet eerst met het Woord, maar probeert buiten de rechtvaardigingsleer der apostelen te begrijpen wat Comrie heeft willen zeggen. Als je vals papiergeld wilt onderscheiden van echt geld met een helder watermerk, is dit onmogelijk wanneer je geen echt geld bij de hand hebt tot vergelijking. Zo ook bij ds. De Heer. Wanneer we Gods Woord niet telkens als uitgangspunt hanteren, gaan we afwijken van de Waarheid, en komen er dwalingen. En van dwalingen komen andere dwalingen. Om je woorden vervolgens enige kracht bij te zetten, ga je oudvaders laten buikspreken en voor je dogmatische rammelkarretje spannen. Of dit nu tegen beter weten in gesteld en geleerd wordt, of uit pure blindheid, het maakt de misdadige misleiding er niet minder om. Als we niet weten en beseffen wat we leren, nog hetgeen wij bevestigen, dan moeten we niet gaan leren en ons vooral niet uitgeven voor leraren. De weg tot de zaligheid is de weg van een geestelijke kruisdood en opstanding, vanaf de geestelijke ontwaking door de dood naar het leven, dit was de stondelijke heilsleer die de apostelen verkondigd hebben. En vanuit deze leer dienen wij de ganse Heilige Schrift te verklaren. Uit de woorden van ds. De Heer is klaar en helder te verstaan dat hij de sleutelen tot het recht verstaan der Schriften wezenlijk nooit gevonden heeft. Anders zou hij nooit zo'n lang betoog houden tot verdediging van de theologische grondvesten van zijn eigen kerkverband en on-Bijbelse kerkleer. We zijn nu in deel 4 en 5 van zijn betoog, en nog steeds weigert hij te preken vanuit de leerbrieven der apostelen.

Ds. J.M.D. De Heer: Toen de Synode van Dordrecht (1618-1619) de Dordtse Leerregels opstelde, betekende dit geen afsluiting van de bezinning over verkiezing, verzoening, wedergeboorte, geloof en volharding. Integendeel, er was juist een stimulans om er verder over na te denken. Ook hiervoor werd gebruik gemaakt van filosofische begrippen. Een bekend en zeer invloedrijk theoloog in die dagen was Gisbertus Voetius. Inhoudelijk was hij overtuigd gereformeerd. Wat de vormgeving betreft sloot hij in zijn onderwijs aan de Utrechtse academie volop aan bij de scholastieke methode. Zo vormde hij twee generaties predikanten in de Nederlandse kerk. Overigens moeten we nu niet het idee krijgen dat Comrie en andere oudvaders op een filosofische wijze gingen preken. Wie hun preken leest, weet beter. 'Wij hebben de eenvoudigheid des Evangelies zoeken te behartigen, nooit de gemeente met winderige wijsheid zoeken op te bouwen", zo schrijft hij in de voorrede op zijn boek "Eigenschappen des geloofs". Zijn eigen vrouw spoorde Comrie ook voortdurend aan om niet te preken boven het bevattingsvermogen van de dorpelingen in Woubrugge. Die raad heeft Comrie ter harte genomen. Maar in de verdediging van de gereformeerde leer tegen allerlei dwalingen gebruikte Comrie ook filosofische begrippen die hij van zijn leermeesters aan de academie van Groningen en Leiden had opgedaan.

DJK : Dominee De Heer is nog steeds in de veronderstelling dat de Synode van Dordt dezelfde wedergeboorteleer voorstond als hoe hij en de volgelingen van Kersten het veronderstelde geloof de wedergeboorte verstaan. Dat hij hiermee het bijzonder helder Bijbels onderwijs van de statenvertalers omtrent de waarachtige wedergeboorte geheel negeert en terzijde schuift, wordt middels zijn betoog keer op keer bevestigd. Versta derhalve de omschrijving van de wedergeboorte in artikel 3/4 lering 11, 12, 13 nader vanuit de kanttekeningen der statenvertalers bij: Rom. 6:3-9, bij Gal. 3:27, bij Kol. 2:11-13, bij Titus 3:5-7, bij Efeze 1:13, bij Efeze 5:25-26, bij 1 Petr. 1:3, bij 1 Petr. 3:20-21, bij 1 Kor. 15:42-45, en bij 2 Kor. 5:17-18. Voor wat betreft Voetius, ondanks zijn geschonken genade bleek ook zijn theologie niet van het zuiverste gehalte. Voetius leerde dat al de verkorenen Gods een zaad des geloofs, dat is eveneens een zaad der gerechtigheid, in hun harten droegen die uiteindelijk tot bloei zou komen door de prediking des geloofs. Calvijn neigde ten laatste ook enigszins deze kant op te gaan, toen hij in zijn christelijke Institutie stelde dat de zuigelingen der gelovigen gedoopt konden en mochten worden op grond van een geplant zaad des geloofs en een toekomstige bekering. Dit wijkt af van de leer die stelt dat de gerechtigheid en heiligheid die ik verloren heb voor God in Adam nog in mij is, en niet buiten mij is als zijnde een forensische gerechtigheid en heiligheid die mij toegerekend wordt in het uur der minne door het geschonken geloof in Jezus Christus, gewerkt door de Heilige Geest. In dezen zijn Voetius en Calvijn dus ook teveel op een on-Bijbelse wijze gaan filosoferen. Maar wie ben ik toch, om dit allemaal te durven stellen? Vergeet mij dan maar gerust, en lees alleen wat het Woord ons in deze leert. Heel de wetenschap heeft geconstateerd dat Alexander Comrie de meest scholastieke theoloog is geweest uit de Nadere Reformatie. Denk aan Graafland, Exalto, Zweistra en anderen. Al die mensen constateren dat Comrie ver is doorgeslagen. Dat moet ds. De Heer niet verzwijgen!!! Dat is volksverlakkerij.

Ds. J.M.D. De Heer: In zijn boek uit ds. Kort ondertussen scherpe kritiek op Alexander Comrie. Met zijn "filosofische embryotheologie" zou hij inhoudelijk afgeweken zijn van de eenvoud van Gods Woord en de reformatoren. Na het voorafgaande zal duidelijk zijn dat dit verwijt niet steekhoudend is en te kort door de bocht is. Het gebruik van de scholastieke methode op zichzelf maakt een opvatting niet schriftuurlijk. Maar ook niet onschriftuurlijk. Ds. Kort gaat ondertussen best ver in zijn veroordeling. Met behulp van de filosofie zou een derde weg geconstrueerd worden. Dat zou zo subtiel gebeuren dat hij toch op de leer van de twee wegen lijkt (blz. 21). Op dit aambeeld hamert ds. Kort bijna het hele boek door. De leer van de rechtvaardigmaking van eeuwigheid zou zelfs zijn oorsprong hebben bij de Griekse filosoof Plato (blz. 91). Voorzichtig willen we vragen: Slaat de predikant niet door? En ook: Is het verstandig om op deze wijze lezers om de oren te slaan met veroordelingen? Moeten lezers argwanend worden als ze in een oudvader lezen over de sluitrede, louter omdat dit een uitdrukking is, die afkomstig is uit de filosofie van Aristoteles? Voor de duidelijkheid: niemand hoeft een liefhebber te zijn van het gebruik van begrippen uit de filosofie. De geloofsleer kan ze wel missen. Filosofische begrippen hebben zelfs iets gevaarlijks als daarmee de geloofsleer op een erg verstandelijke manier wordt uitgelegd. De onderscheidingen kunnen haarfijn zijn, het inzicht glashelder, terwijl er weinig leven meer in te bespeuren is. Het is te begrijpen dat Luther niets moest hebben van de filosofie uit zijn dagen. Met behulp hiervan was bijna de complete roomse leer opgebouwd, tot in de kleinste details. Maar Luther miste er zijn dierbare Meester in! Maar, terug naar de kernvraag. Als Comrie een filosofisch begrippenpaar gebruikt als hij onderscheid maak tussen de habitus (de hebbelijkheid of de gave) en de actus (de dadelijkheid of de werkzaamheid) van het geloof, heeft hij daarmee inhoudelijk iets verwoord dat niet waar en niet bijbels is? Op deze vraag hebben we in het eerste artikel het duidelijke antwoord al gegeven: Nee.

DJK : Ik zal proberen aan te tonen waarom het geschetste beeld in Comrie's uitleg over die embryo zo on-Bijbels is. De apostel leert in Gal. 4:1-3 dat een kind niet meer dan een dienstknecht is tot de tijd van de Vader gesteld. Voor dat kind kan een erfenis beschikt zijn, waar het pas over kan beschikken op de tijd die de Erflater heeft bepaald. Tot die tijd moet dat kind doen en laten wat zijn strenge voogd (= de wet) hem zegt. Onder die voogdij is geen vrijheid maar dienstbaarheid, gebondenheid en vrees. Maar als dat kind mondig geworden is en de leeftijd heeft bereikt om over zijn erfenis te beschikken die zijn overleden vader voor hem heeft beschikt en heeft nagelaten, is hij vrij en verlost geworden van de heerschappij van zijn opvoeder en voogd. Vergelijk dit Bijbelse beeld nu eens met de embryofilosofie van Comrie, zoals G.H. Kersten ermee aan de haal is gegaan. Dan is die embryo nog onder de heerschappij der wet in moeders buik zolang dit kind nog niet geboren is. In deze embryo is geen enkel zaad des geloofs, maar alleen het geloof in de wet en het besef van ongeloof. HC zondag 2 tot zondag 4 stelt mij schuldig jegens Gods heilige wet, en HC zondag 5 en zondag 6 stelt mij schuldig jegens het Evangelie vanwege mijn vervloekte ongeloof. Al deze zaken zolang ze in een houdbare nood gekend zijn zetelen niet in het waar zaligmakende geschonken geloof, maar gaan eraan vooraf. Derhalve sprak Calvijn ook wel van een soort voorgeloof, Luther overigens niet. Maar beiden hebben dit nooit voor het waar zaligmakende geloof gehouden, en dit er ook niet in vermengd wat veel nadere hervormers helaas wel gedaan hebben. Kijk, en daar is het misgegaan, en daar gaan de wegen in onze dagen ook weer uiteen! Hoevelen hebben zich helaas zeer valselijk laten vertroosten toen zij de schuld thuis kregen en over hun zonden begonnen te wenen...etc? Zalig zijn die treuren, dat was de moordenaar naast de Heere Jezus, de tollenaar in de tempel, die vanuit een onhoudbare nood tot God riepen. Zij gingen door de hel naar de hemel. Men redeneert, dat God geen overtuigde zondaar verloren wil laten gaan? Als ik gezondigd heb, dan heb ik genade verdiend! Nee, zegt Gods Woord, de ziel die zondigt zal de dood sterven! Ziedaar hoedanig de Kerstianen de kruisdood van Christus loochenen. God kon om Zijn heilige recht niet heen, en derhalve om de gemaakte breuk en schuld niet heen. Om Zijn verkoren volk in een rechte en eerlijke weg weer gemeenschap met hen te kunnen hebben. Dit door Christus in de volheid des tijd op Golgotha verworven, maar wordt toegepast door het geschonken geloof wanneer God een zondaar in Zijn hemels gericht trekt tot de gemeenschap met Christus. Hierdoor sterft die zondaar de (geestelijke) kruisdood met Christus, en door Zijn graf staat hij met Hem op ten eeuwige leven. Kijk, dit is de inhoud en doorleving van HC zondag 7....bestaande uit een geestelijke kruisdood en opstanding. Want in HC zondag 7 wordt het ware geloof in Jezus Christus mij geschonken, dit geloof bestaat uit een stondelijke doding en levendmaking....door het badwater der wedergeboorte. Ik wenste dat u dit eens mocht gaan zien. HC zondag 7 zouden we kunnen vergelijken met de geboorte van deze embryo die wezenlijk nu pas een geboren kind genoemd mag worden. Deze geboorte geschiedt door een crisis en barensweeën en is een smartelijke verlossing voor de moeder. Maar als de navelstreng eenmaal is doorgenipt is het kind geheel verlost en staat op zichzelf in vrijheid, het wordt op de borsten van moeder gelegd, en moeder is al haar nood plotsklaps vergeten en is uitzinnig van blijdschap en vreugde. Die moeder is zichzelf een momentje kwijt geraakt in haar kind die haar verlossing was. Al hetgeen wat hieraan dus voorafgaat kan op niets uitlopen. Hoe menigmaal hebben de profeten niet gewaarschuwd over wind baren, geen kracht om te baren, of in de kindergeboorte blijven staan? Daarnaast wordt vanuit de gedachten van G.H. Kersten dit geboren kind vergeleken met de wedergeboren zondaar, maar ik zeg u dat dit geboren kind...een beeld is van Christus Jezus is in het hart van een verloste, opgestane, levendgemaakte, wederomgeboren zondaar. Nogal een verschil! Vandaar dat de onderwijzer van de HC in zondag 7 zegt, niet alleen voor anderen maar ook voor mij gestorven is en mijn zonden vergeven zijn. Dit is geestelijk niet anders. Hadden Comrie en Kersten het maar alzo verklaard, dan had het wel Bijbels geweest. Want het zaad des geloofs en der gerechtigheid Christi ligt niet in ons maar buiten onszelf. Maar nee hoor...stelt Kersten, Moerkerken, Steenblok, en Mallan (en aanhang), die kennis en wetenschap van schuldvergeving en vrede met God komt pas later in HC zondag 23. Kijk, dit is nu die vloekleer waarin velen verstrikt zijn geraakt.

_________________
Houdt u zich a.u.b. aan deze regels van dit forum: viewtopic.php?f=18&t=10&p=10#p10