De apostel zegt in Rom. 10 vs 10: Want met het hart gelooft men ter rechtvaardigheid en met den mond belijdt men ter zaligheid.

Al Gods volk heeft met hun hart ter rechtvaardigheid mogen geloven en met hun mond ter zaligheid mogen belijden. Hierin was een stellige zekerheid en een vast vertrouwen, trap en mate zij Gode alleen bekend. Het kleinste geloof is rechtvaardigend, bevrijdend en verlossend van aard! Maar wat is het toch een voorrecht wanneer zij daarna ook verstandelijk mogen verstaan wat zij met hun hart mochten geloven. Gaat het geschonken geloof dan buiten het verstand om? Nee, want die verloste zondaar weet in Wien hij geloofd heeft, en toch zeg ik u dat - toen in die stonde - zijn verstand even stilstond van verwondering toen hij voor God omkwam in de veroordelingen in zijn geweten en daarna geheel verslonden lag in de liefdesarmen van zijn dierbare Zaligmaker. Alleen zij die hier kennis aan hebben, weten wat ik hiermee bedoel te zeggen. Let wel, dit zijn zielen die een kruisdood in hun geweten gestorven zijn toen God Zijn Beeld in hen opeiste en vervolgens juichend de kerk uitkwamen toen God Zelf de vergelding die Hij opeiste ging betalen door middel van bloedstrijking over hun veroordeelde zondige geweten en hen het levende Water gaf te drinken uit vrije genade om niet. Deze zielen hebben de drie benodigde stukken tot zaligheid zielsbevindelijk in ene stonde doorleefd: ellende, verlossing en dankbaarheid.

Maar na hun verlossing gaat die lieflijke tijd van vrede en blijdschap uiteindelijk vaak weer wijken. Dit is de tijd van de eerste liefde, die de meesten van Gods volk weer langzaam maar zeker verliezen. Dan krijgt de wereld weer vat op hen, hun eigen verdorven vlees weer de overhand, maar ook de hel zal er alles aan doen om dit gewrochte verheerlijkte werk verdacht te maken of te verwoesten. Dan krijgt die zondaar zichzelf weer terug, wordt vreselijk geschudt aan zijn boom, door het godsdienstig farizeisme, door de hel die het werk Gods in Christus probeert verdacht te maken, en ziende op de vleselijkheid die in hem woont, en begint zich vervolgens af te vragen wat daar toch geschiedt mocht zijn. Hij kan dit niet vergelijken omdat een verkoren zondaar de geestelijke kruisdood en opstanding met Christus zielsbevindelijk slechts eenmaal doorleeft. De apostel Petrus betuigt hier het volgende over: Daarom, broeders, benaarstigt u te meer, om uw roeping en verkiezing vast te maken; want dat doende zult gij nimmermeer struikelen. (2 Petrus 1:10) De Statenvertalers merken hierbij op: "vastmaken....dat is, niet ten opzichte van God maar ten opzichte van uzelf."

De volgende vraag zou deze kunnen zijn: Hoe moet ik dan mijn roeping en verkiezing vast maken?
1. Door veel te bidden en smeken om nader licht over ontvangen genade, en biddend opmerken
2. Door heel veel de zendbrieven der apostelen biddend te lezen en herlezen
3. Door uzelf te laten onderwijzen door leraren die vanuit de rechtvaardigingsleer der hervormers leren

Velen komen zeer moeizaam tot het verstandelijk verstaan wat zij met hun hart mochten geloven. Dit kan te maken hebben met:
1. Door schuchterheid, verlegenheid of bescheidenheid (karaktertrekken)
2. Door onwetendheid en pure onkunde, waardoor ze een gemakkelijke prooi voor de hel zijn
3. Door het verkeerd toepassen van bepaalde uitspraken of leerstellingen
4. Door vals en verkeerd onderwijs van eergierige mensen die hier geen kennis aan hebben
5. Door vergelijken (wanneer een zwakgelovige zich meet met een grootgelovige)
6. Men het er vanwege het grote wonder voor zulk een snode zondaar niet durft te houden, ondanks dat zij door God in Christus gemijnd zijn

Dit was ook de pastorale bevinding van onze godzalige vaderen in de tijd dat men langzaam maar zeker begon af te wijken van de eenvoudige rechtvaardigingsleer van de grote hervormers, die op hun beurt weer teruggrepen naar de rechtvaardigingsleer der apostelen. Wilhelmus a Brakel stelde dat wanneer een verloste ziel verstandelijk mag verstaan wat hij met z'n hart mocht geloven....pas daarin de vaste zekerheid en vertrouwen voor zichzelf mocht hebben. Vanuit deze pastorale ondervinding wilde Brakel dus stellen dat de zekerheid in het welwezen en niet in het wezen des geloofs gezeteld is. Zie daar de dwaling van Brakel. Ik denk dat we zijn opmerking over dat sommigen het moment van hun wedergeboorte niet weten of kunnen verklaren, vanuit deze gedachten moeten verstaan. Nee, zeiden Van der Groe en Van Thuynen terecht, als en er geen zekerheid en een vast vertrouwen, trap en mate zij God bekend, in het hart door het geloof is geweest, dan is het wezenlijk nooit een waar geloof geweest. Hierover is in de 18e eeuw een theologisch dispuut ontstaan. Alledrie kenden de benodigde zaken en wisten op pastoraal gebied heel goed wat er loos was, maar Brakel was fout door de leer vanuit zijn pastorale bevinding te willen aanpassen....door te stellen dat de zekerheid en het vertrouwen in het welwezen des geloofs gezeteld is, wanneer de verloste zondaar ook VERSTANDELIJK mag verstaan wat hij met zijn hart heeft mogen geloven en met z'n mond mocht belijden. Dit is het wezenlijke onderscheid tussen HC zondag 7 en HC zondag 23 waar de ziel nader onderwezen is in zijn verlossing....en derhalve ook de baten des geloofs hebben mag. Dit is ook het verschil tussen het in de vrijheid gezet zijn door het geloof in Jezus Christus, en het durven staan in deze vrijheid. Soms denk ik weleens dat Comrie hier de habitus en actus des geloofs mee bedoeld heeft. Maar Kersten heeft het helaas nog erger gemaakt door met Comrie's filosofieen aan de haal te gaan. Zo stapelde de ene dwaling zich op de andere, en begon men meer en meer on-Bijbels te spreken en leren.

Later is men de dwaling van Brakel dus verderfelijk uit gaan leggen, door te durven stellen dat er ook zielen zijn die nooit tot geloofszekerheid en geloofsvertrouwen gekomen zijn...., want ze zijn van eeuwigheid alrede gerechtvaardigd etc, en daarom zonder een bewuste kennis van schuldvergeving door het bloed van Christus toch zalig zijn afgereisd. Daarnaast hebben de kerken der afscheiding het nog erger gemaakt door te stellen dat in het welwezen der geloofs (HC zondag 23) pas de zonden vergeven zijn. Verschrikkelijk! Nee, in HC zondag 23 is de verloste ziel nader onderwezen in zijn aandeel in Christus en heeft hij nader licht ontvangen over zijn geschonken genade door het verzoenende bloed van Jezus Christus. Dit is het zogenoemde welwezen des geloofs.

Lees ook: http://www.dewoesteweg.nl/vraag-antwoor ... zondag-23/
Lees ook: http://www.dewoesteweg.nl/artikelen-med ... s-geloofs/

_________________
Houdt u zich a.u.b. aan deze regels van dit forum: viewtopic.php?f=18&t=10&p=10#p10

Ik richt me nOg 1 keer tot deze.
Ik heb nooit bedoeld om iemand ook de les te lezen, ik heb alleen aangegeven een betoog te houden over de dingen, zoals ik ze zie en waarom, mij werd het zwijgen op gelegd voor ik de dingen uit kon leggen waarom ik dat zo zie.
Ik kan daarom niets anders constateren dat het dhr kleen te warm werd onder zijn voetjes.
Dhr kleen, we mailen

Vrgr. Aart